Rozdział 1: ,,Umarła, gdy ja się urodziłam''

Chcę, aby moja historia była przestrogą.

Nazywam Fiona Savage.

Byłam córką cenionego aurora. Miałam dobre, spokojne i poukładane życie. Miałam przyjaciół. Miałam marzenia.

Po tak gładkim początku jednak wszystko się  komplikuje.

 

 

***

1 września, 1995

 

Kalendarze wskazywały pierwszego września – początek szkoły. W tym roku zmierzałam na spotkanie z siódmą klasą w Hogwarcie.

Po raz ostatni więc przepychałam się jako uczeń przez mrowisko czarodziejów na peronie 9 i ¾ . Moje czarne włosy były ułożone w schludne fale, ręce ściskały ciężką walizkę, a zielone oczy spoczywały na buchającym parą pociągu. Obok mnie kroczył tata, odziany w elegancki płaszcz i rozglądający się wokoło podejrzliwie, jakby z tłumu miał się wyłonić jakiś przestępca i zagrozić bezpieczeństwie uczniów. Nie mogłam zaprzeczyć, że czasem bawiła mnie ta jego aurorska natura.

W pewnej chwili przystanęłam i spojrzałam mu w - równie zielone jak moje - oczy, a w drugiej pocałowałam go w policzek. Czułam się przy tym geście jak mała dziewczynka, ale przecież wiedziałam, że darzę go miłością, która zakwitła już w latach dziecięcych.

- Dalej poradzę sobie sama – oznajmiłam z żartobliwą nutą. Usta taty ułożyły się w czuły uśmiech, zarezerwowany tylko dla swojej córki. Jak zwykle przy naszych pożegnaniach, coś w jego spojrzeniu zdradzało troskę, którą jednak starał się ukryć pod pozorami spokoju.

- No to miłego roku, Fiono!

W odpowiedzi się uśmiechnęłam, a zaraz potem wykonałam obrót i postawiłam stopy we wnętrzu pociągu. Minęłam zagubionych pierwszoroczniaków, wsuwając się do pierwszego wolnego przedziału. Zwróciłam twarz w stronę okna, za którym widziałam machającego do mnie ojca. Pokręciłam rozbawiona głową.  

- Fiona, kochanie! – Moją uwagę odwrócił radosny okrzyk. Do środka weszła szczupła, ładna, opalona dziewczyna. Po jej ramionach spływał wodospad brązowych włosów, utrwalony niewidzialnymi drobinkami lakieru.

- Debby! – Momentalnie wstałam i ciepło przytuliłam na powitanie przyjaciółkę. Zawsze te dwa miesiące rozłąki drążyły mi w sercu małą dziurę tęsknoty, która dopiero w tej chwili się zapełniała. Uśmiechnęłam się, choć moje oczy powędrowały ku wejściu. - A jest tam gdzieś Bradley?

- Pewnie tak, ale chyba woli męskie towarzystwo. – Moja towarzyszka mrugnęła do mnie, a ja usiłowałam kolejnym uśmiechem zatuszować rozczarowanie na wieść o tym, że nasz kolega nie będzie w tym roku jechał z nami. Rozumiałam jednak, że na pierwszym miejscu stawiał swoich znajomych z Gryffindoru.

- Jego strata – mruknęłam, rozkładając się wygodnie na siedzeniu. Debby wyjęła z walizki Czekoladowe Żaby, na zmianę wrzucając je do ust i opowiadając o swoich wakacjach. Należała do osób rozmownych, więc czuła się teraz w swoim żywiole. Nauczyłam się przymykać oko na jej gadatliwość, która była mi dość na rękę, bo sama miałam tendencję do małomówności. Potrafiłam z kolei słuchać, a zatem z zainteresowaniem przypatrywałam opowiadającej przyjaciółce.

Chciałam zapamiętać tę chwilę. Nie tylko obraz ostatniej podróży do Hogwartu, ale też otaczającą go beztroskę.

 

***

Nad Hogsmeade ktoś rozciął burzową chmurę, a z niej posypały się koraliki deszczu, uderzające nieprzyjemnie o moją głowę, ramiona i policzki. Podirytowana naciągnęłam kaptur aż po samo czoło.

Stłoczeni uczniowie czekali na swoją kolej, aby wsiąść do powozów, a tymczasem rozpadało się na dobre. Poprzez strugi wody widoczność była dość ograniczona, dlatego nie mogłam siebie winić, że zgubiłam Debby. Jeszcze chwilę temu stała obok mnie, ale gdy udało mi się zająć miejsce w powozie, nigdzie jej nie widziałam. Stawiałam na to, że utknęła gdzieś pośród morza czekającej młodzieży. No trudno, spotkamy się przy stole Krukonów.

Ponieważ nie miałam nic lepszego do roboty, rozejrzałam się po zebranych w powozie ludziach, szukając znajomych twarzy. Większość moich chwilowych towarzyszy stanowili Puchoni. Tylko siedzący obok mnie chłopak miał szatę ozdobioną zielono – srebrną naszywką, a więc pochodził z Domu Węża. Po wysokiej sylwetce, dość długim nosie i wysuwających się spod kaptura brązowych włosach, poznałam, że mam przyjemność z moim rówieśnikiem - Barty’m Stone’m.

Chłopak widocznie dostrzegł, że wbijam w niego wzrok, bo nie tylko odpowiedział tym samym, ale również przedarł się głosem przez szmer deszczu.

- Cześć, Fiona.

- Cześć. – Mój ton zawierał tylko uprzejmość. Niewiele mogłam rzec o tym Barty’m, gdyż był osobą niewyróżniającą się z tłumu i zamkniętą w sobie, lecz wiedziałam, że nie muszę się obawiać z jego strony obelg czy innych złośliwości. Jeżeli miał w sobie typową ślizgońską naturę, to mocno skrywał ją pod maską porządności.  

- Jak minęły ci wakacje? – On również zwracał się do mnie uprzejmie, wręcz przyjacielsko. Starałam się nie unieść brwi ze zdumienia.

Ja i on w żadnym stopniu się nie kolegowaliśmy. Można policzyć na palcach jednej ręki ilość rozmów, które przeprowadziliśmy w ciągu tych sześciu lat szkolnych. Nie wiedziałam prawie nic o nim, ani on prawie nic o mnie. Byliśmy osobnymi istnieniami, skąd więc u niego takie zainteresowanie moim życiem? Nikt mu nie kazał zaczynać tej konwersacji.

A może po prostu chciał być miły?

- Bardzo dobrze. Pojechałam z tatą do Francji – wyznałam, bacznie obserwując jego twarz. – To piękny kraj.

- Domyślam się. – Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. - A twojej mamy z wami nie było?

Z jego głosu nie emanowała wścibskość, tylko zwykła ciekawość, której uzasadnienia jednak nie mogłam znaleźć.

- Cóż…- Spuściłam wzrok na swoje kolana, dotknięta zakłopotaniem. W obliczu takich pytań zachowywałam się zawsze tak samo, mimo dużego upływu czasu. Kruchość mojej psychiki bywała przerażająca.  – Moja mama nie żyje.

- Przykro mi. Mam nadzieję, że moje pytanie cię nie uraziło. Nie chciałem…- urwał, swoją miną zdradzając zmieszanie. Jego słowa w dalszym ciągu osnute były grzecznością i szczerością, a zatem wcale nie czułam zirytowania, które zwykle towarzyszyło rozmowom o mojej rodzicielce. 

Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się smutno.

- Kiedy ją straciłaś? – Uderzyła we mnie kolejna fala zdziwienia, gdyż teraz ton chłopaka podchodził pod delikatność.

- Przy moim porodzie. Umarła, gdy ja się urodziłam. – To wyznanie przyszło mi z dziwną lekkością, którą Stone najwyraźniej rozprószył wokół mnie, niczym zaczarowane płatki śniegu.

- Jaka ona była?

- Z tego, co opowiadał mi tata, wnioskuję, że charyzmatyczna i czarująca. Żałuję, że nie mogłam jej poznać. – Westchnęłam cicho, usiłując przegonić z umysłu skazane na spalenie marzenia. Chłopak skinął wyrozumiale głową.  

- Faktycznie, musi ci być ciężko. Wychowywanie się bez jednego rodzica, to jak życie bez jednego oka.

Moje oczy nie zdołały skryć w sobie oczarowania mądrością jego słów. Zaraz jednak zmarszczyłam brwi.  

- A właściwie po co…? – urwałam pytanie, gdyż przerwał mi dźwięk zatrzymujących się kół. Poczułam, że powóz skończył drgać,  a zatem dojechaliśmy do celu. Za ścianą deszczu dostrzegłam zarys potężnej budowli, którą traktowałam jak swój drugi dom.

Barty dmuchnął mi w twarz krótkim, ciepłym uśmiechem i jako pierwszy wyskoczył z powozu, zostawiając moje serce z mozaiką zaskoczenia, niepewności myśli i tęsknoty za matką.

 

***

 

Witam wszystkich, którzy weszli na mojego nowego bloga i przeczytali powyższą notkę :)

Mam nadzieję, że pomimo braku akcji, lichej długości i wprowadzającego charakteru, rozdział Wam się podobał i zostaniecie na dłużej. Zdaję sobie sprawę, że wymyślone przeze mnie postacie nie są tak ciekawe, jak te z oryginału, no ale nie można wiecznie trzymać się tego samego. Przynajmniej kanon nie będzie zgrzytał ;)

Wszelkich informacji o blogu szukajcie w odpowiednich zakładkach.

Jeśli ktoś chce być powiadamiany, zapraszam do wpisania się do podstrony po prawej ;)

Pozdrawiam :)