Rozdział 5: ,,Czy jestem potworem?''

1 październik 1995

Jestem potworem.

Na moment moje sumienie pokryła warstwa lodu, a uczucia skłębiły się w jedną wielką chmurę furii. Jeszcze nigdy nie doświadczyłam takiego stanu. Chyba nie byłam sobą, zrzuciłam ludzką skórę i przemieniłam się w rogatą bestię. Nie chciałam wierzyć, że to właśnie moje prawdziwe ja.

Nie jestem potworem.

Klątwa coraz mocniej zaciskała palce na ciele Debby. Dziewczyna trzęsła się w ogniu gorączki, po polu jej czoła płynęły wąskie rzeki potu, a krztuszenie przerodziło się w potworny charchot, jakby Kidam chciała wypluć z siebie język. Powinnam być w tej chwili przerażona lub rzucić się jej na pomoc, ja tymczasem stałam jak posąg, zdolna pomyśleć jedynie o tym, że moja rywalka straciła teraz swój urok, że odebrałam jej pewność siebie, że nadałam jej żałosnego wyglądu.  

- Na Merlina! – rozległ się przepełnionym zdumieniem i strachem głos bibliotekarki – pani Pince, która wyłoniła się zza pobliskich regałów, widocznie zwabiona hałasem. Jej rozpostarte do rozmiarów kafli oczy skakały przez chwilę od klęczącej Debby do niewzruszonej mnie, usiłując pochwycić rozwiązanie tej sceny. Następnie kobieta podbiegła do cierpiącej i za pomocą swoich rąk starała się ją podnieść z drewnianej podłogi.

Ten czyn wyrwał mnie z ram chłodnego otępienia. Zamrugałam, jakby ruchy rzęs miały rozproszyć mrok w moim sercu i przywrócić mi zdolność ludzkiego myślenia.

Pod palcami wyczułam ciężar różdżki, której głowica wciąż była zwrócona ku Debby, niczym paszcza smoka. Natychmiast skryłam ją w głębi mojej kieszeni, a potem, chcąc odgrodzić się od napływu myśli, skupiłam się na pomocy przyjaciółce. Pani Pince zmierzyła mnie surowym wzrokiem, lecz nie protestowała, bym użyczyła dziewczynie swojego ramienia, tym samym pozwalając na jej przemieszczenie.

- Do skrzydła szpitalnego! – zawołała piskliwie bibliotekarka. Na potwierdzenie skinęłam głową. Podtrzymując z dwóch stron mdlejącą Debby, niezdarnym krokiem przemierzałyśmy korytarze szkoły, aż nie znalazłyśmy się pod bezpiecznym kloszem sali szpitalnej. Ku nam rzuciła się pani Pomfrey w swoim białym fartuchu pielęgniarki.

- Co się stało?! – zapytała, a ja dostrzegłam w jej twarzy cień lęku. Spocone czoło przyjaciółki oparło się o moje ramię, rozlewając okrąg gorąca po powierzchni styku. Czułam na swojej skórze jej cierpienie. Coś boleśnie zapiekło mnie w oczach, roztaczając wokół siebie słoną woń.

- Trafiła ją klątwa Morgotis! – wykrzyczałam pośpiesznie, a przez mój głos przebiła się rozpacz. Pielęgniarka rzuciła mi naznaczone zdumieniem spojrzenie, które zaraz przybrało barwę zapału. Kazała mi położyć Debby na łóżku, a sama rozpoczęła szukanie odpowiednich mikstur leczniczych. Wierzyłam, że mądrość pani Pomfrey pokona macki klątwy i przywróci dziewczynie zdrowie.

Ja sama spoczęłam na pobliskim krześle i splotłam dłonie w nerwowym geście. Słyszałam głośny rytm uderzeń mojego serca. W głowie pulsował mi jakiś ból, powodowany stosem niespokojnych myśli. Wiedziałam, że na mój kark wkrótce spadnie topór sprawiedliwości.

Czy jestem potworem?

 

 

***

 

Pani Pince zawiadomiła o całej sprawie dyrektora. Nie łudziłam się, że będzie inaczej, ale i tak czułam obawę przed moją przyszłością. Pozwoliłam sobie tylko ostrzyć nadzieję, że nie zostanę wydalona ze szkoły. W końcu mój czyn był godny kary, ale nie powinien przekreślać szansy na ukończenie edukacji. Chciałam wierzyć, że pozostanie jedynie czarną plamą na jasnym papierze mojego życia.

Dumbledore zjawił się w skrzydle szpitalnym niedługo po tym, jak Debby zapadła w niespokojny sen. Popękane od starości usta nie układały się w żaden cień uśmiechu, choć jego minę mogłam uznać za łagodną. Niepokoiły mnie oczy mężczyzny – ich błękit zdawał się przenikać moją cielistą skorupę i docierać do obszarów duszy, która przecież nie mogła się poszczycić krystaliczną czystością.

Zaciskałam usta, chowając się za ścianą milczenia. Nie próbowałam zaprzeczać, że jestem winna – doskonale czułam płaszcz grzechu, ciążący na moich ramionach. Po prostu nie potrafiłam utkać słów, które pasowałyby do tej sytuacji. Chyba nadal tkwiłam w szponach szoku i wstydu.

Dumbledore przemawiał do mnie głosem wyścielonym spokojem, w którym jednak słyszałam nutę nagany. Zadawał pytania, w jakich okolicznościach doszło do wypadku, skąd znałam to zaklęcie, czy żałuję swojego występku.

Odpowiedzi udzielałam z pozostawionym na podłodze spojrzeniem.

Największy problem miałam z przypomnieniem sobie, z jakiego źródła wiedziałam o klątwie Morgotis. Wiedziałam, że musiało być to w książce, dotykającej zakresu czarnoksięstwa. Możliwe, że odrabiając zadanie na zajęcia obrony przed czarną magią, formułka tego zaklęcia bezwiednie przepłynęła przez mój umysł i, zamiast z niego wypaść jak nieprzydatny śmieć, osiadła się gdzieś na dnie pamięci, czekając na odpowiednią chwilę. A może znawstwo tej klątwy wcale nie zawdzięczałam książce, tylko opowieściom taty? W końcu sprawując posadę aurora, natykał się na wiele śladów czarnej magii, o których czasem mi wspominał, gdy jego postanowienie zachowania tajemnic zawodowych stapiały moje nasycone ciekawością spojrzenia.  

Jednakże tą drugą opcję postanowiłam zachować dla siebie – wpędzenie taty w kłopoty lub postawienie go w złym świetle było czymś, czego zdecydowanie unikałam.

Moje słowa dyrektor skomentował skinięciem głowy. Po prostu. Żadnych krzyków, gróźb, kazań. Widocznie chciał zobaczyć, jak podchodzę do tej sprawy, a skoro w moich oczach pływała skrucha, to znaczy, że działałam jedynie pod wpływem emocji. Jeżeli otoczona przez samotność rozważę swoje czyny, zmądrzeję i zapobiegnę ich powtórzeniu. Coś w twarzy starca wyrażało nadzieję na takie zakończenie tego problemu. Przyjęłam jego propozycję z ulgą. Okazało się jednak, że profesor wierzy w moje dobre serce, ale zamierza wyciągnąć konsekwencje – właściwie mogłam się tego spodziewać. Przewinienie zawsze wiąże się z karą.

Będę musiała sprzątać lochy przez upływ najbliższego miesiąca, a Dumbledore napisze wiadomość do mojego opiekuna.

Bardziej zaniepokoiła mnie ta druga perspektywa – wiedziałam, że tata się zdenerwuje. Rzadko kiedy miał ze mną problemy i nieczęsto atakował mnie gniewem, jednakże rzucenie klątwy przez córkę w oczach aurora musiało być wyjątkową hańbą, która zapiecze serce mojego ojca i wywoła w nim wybuch złości.

Musiałam się przygotować na pociski nagany.

 

***

 

 

Cały dzień nie wystawiłam stopy poza skrzydło szpitalne.

Pani Pomfrey wlała do organizmu Debby wiele leczniczych płynów, które pchnęły ją w stan głębokiego snu. Nastąpił kres drgawek i krztuszeń, choć gorączka wciąż trawiła ciało dziewczyny. W ciszy sali dryfowały dźwięki jej nierównego oddechu. 

Obiecałam sobie, że będę trwać przy przyjaciółce, czuwać na jej stanem i być gotowa zareagować na wszelkie pogorszenie. Miałam w nosie lekcje, na których dziś zapisano moją nieobecność. Nie dbałam też o to, co pomyślą sobie o mnie uczniowie, do których uszu dotarły plotki o tym…wypadku. No, z jednym wyjątkiem. Obawiałam się, jakie zdanie będzie miał teraz o mnie Bradley. Straciłam nad sobą panowanie i zaatakowałam jego dziewczynę, a więc jeżeli wcześniej kwitła jakaś nadzieja na odwzajemnienie uczucia, to po dzisiejszym byłam spalona w jego oczach.

Ale to chyba nie ta sprawa wywoływała we mnie największy ból.

Najmocniej ściskało mnie za serce to, że zazdrość wydrapała mi oczy rozsądku i moralności. Oczywiście miałam prawo zezłościć się na Debby, miałam prawo rzucić w jej stronę obelgi, ale zagrożenie jej zdrowiu było już przekroczeniem granicy. Nie wiedziałam, kim była ta dziewczyna, która wypełza ze mnie i wypowiedziała formułkę klątwy. Nie wierzyłam, że to ta sama, która teraz kryje twarz w dłoniach i która martwi się o stan zdrowia przyjaciółki. Przecież zło nie leżało w mojej naturze – nigdy nie chciałam nikogo skrzywdzić.

Ale natrętny szept w głowie przypominał mi o czymś, do czego przyznanie w jasnym świetle dnia nigdy nie wyszłoby z moich ust, a nawet nie chciało uformować się w głowie jako spójna myśl. Że podczas tego ulotnego momentu moim pragnieniem było poczucie podmuchu władczości i siły. Że uniesiona różdżka oraz decydowanie o losie nieszczęśnicy wlewało we mnie upojną satysfakcję. Że miałam wówczas wrażenie, iż wreszcie jestem kimś wartościowym. Tę chwilę słabości wolałam zagrzebać w pamięci, aby nikt nie miał o niej wiedzy, nawet ja.

Czy emocje mogą tak bardzo zmienić człowieka?

Jak mogę teraz spojrzeć w lustro, nie widząc w nim splamionego winą oblicza?

Czy Debby i Bradley będą mogli obdarzyć mnie przebaczeniem?

W tym smętnym czuwaniu nad śpiącą moimi jedynymi towarzyszami były wątpliwości.

 

 

 ***

Bradley przyszedł, gdy niebo za oknami nabierało atramentowej barwy.

Nie musiałam unosić głowy, aby wiedzieć, że zbliżające się kroki należą do niego – zawsze stawiał stopy w charakterystycznym rytmie.

Moje ciało momentalnie zamieniło się w napiętą strunę. Nie mogłam zdobyć się na to, aby spojrzeć mu w oczy.

- A więc faktycznie śpi…- odezwał się chłopak. W jego głosie pobrzmiewał ulga i troska jednocześnie. Oczywiście całą uwagę skupił teraz na swojej ukochanej, podchodząc do jej łóżka i muskając palcem jej ciepły policzek w czułym geście. Zacisnęłam mocniej usta. – Jest silna, wyjdzie z tego…

Skinęłam ledwo zauważalnie głową, wciąż chowając głos w głębi gardła. Poczułam, że wzrok Bradley’a przenosi się na moją twarz, rozlewając po niej ciepło.

- Chciałem przyjść, gdy tylko się dowiedziałem o tym wypadku, ale na dziś miałem napięty grafik. Oczywiście rozwaliłbym go bez zastanowienia, gdybym wiedział, że moje odwiedziny coś dadzą – westchnął przeciągle, ukazując swoje zmartwienie całą sprawą. -  Słyszałem jednak, że Debby jest pogrążona we śnie…

Miałam ochotę parsknąć histerycznym śmiechem. Kochałam to, że nawet w takiej sytuacji Bradley potrafił błysnąć inteligencją. Nie leciał jak głupi do skrzydła szpitalnego, gdy tylko mu powiedziano o wypadku jego dziewczyny, olewając wszystko inne. Nie. On wykorzystał całą wiedzę, którą otrzymał i postanowił najpierw wykonać swój grafik, a potem dopiero odwiedzić śpiącą ukochaną. Jaki cel miało siedzenie nad jej łóżkiem i słuchanie jej oddechu?

Ale to nie ta kwestia była teraz najważniejsza. Zastanawiałam się, jaką głupotą musiałam być opatulona po tym wszystkim w oczach Bradley’a.

- Fiono?

Mój wzrok wykonał ciężki wysiłek fizyczny, uniósł się i skrzyżował ze spojrzeniem chłopaka. Mięśnie jego twarzy były napięte, brwi zmarszczone w podejrzliwości, ale w oczach mieniła się niepewność. Ulga, że Gryfon nie promieniował do mnie gniewem czy odrazą, była tak duża, że pchnęła mnie do otworzenia ust z zamiarem błagania o przebaczenie. Nie zdążyłam jednak zabrać głosu – Bradley koniecznie chciał zadać mi pewne pytanie.

- Czy zrobiłaś to celowo?

Moje oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu. Przez jeden moment miałam ochotę zaprzeczyć i powiedzieć, że to był cholerny wypadek, że nigdy nie chciałabym skazać Debby na cierpienie. Ale w kolejnej chwili poczułam, że nie chcę już więcej nakładać fałszywych masek na twarz w obecności Bradley’a. Dosyć tej szopki. I ja nie miałam na nią siły, i on zasługiwał na dawkę szczerości. Tym bardziej, że moje serce już od dawna pragnęło odkryć swoje karty względem niego.

- Tak. Chciałam zadać jej ból za to, co mi zrobiła - Nie opuściłam wzroku, a mój ciemny, lekko zaokrąglony łuk brwi ściągnął się pod dotknięciem rozpaczy. – Za to, że ukradła mi ciebie.

Jego złote brwi z kolei się uniosły, a na twarzy wykwitło zdumienie. Chłopak zamrugał kilkakrotnie, przenikliwie patrząc na moje splecione nerwowo dłonie, smutną minę i rumieńce na policzkach. W jego oczach pojawił się błysk zrozumienia, a potem współczucia i smutku. Chyba szukał w ustach odpowiednich słów do skomentowania mojego wyznania, ale nie potrafił ich znaleźć, więc zawiesił między nami most milczenia.

Odwróciłam twarz do okna. Jego reakcja mimowolnie wbijała w moje serce szpileczki bólu. Ale wiedziałam, że tak będzie.

- Żałosne, co? Zakochana przyjaciółka, którą zaślepiła zazdrość… - mruknęłam z nutą ironii, nie mogąc dłużej znieść tej ciszy.

Drgnęłam, bo niespodziewanie poczułam na ramieniu ciepłą rękę Gryfona. Bradley zajął miejsce na krześle obok mnie, przybierając jedną z jego poważniejszych min.

- Dobrze, że mi to powiedziałaś, Fiono. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego ją skrzywdziłaś. Zawsze wydawałaś mi się najmilszą osobą na świecie – uniósł lekko kąciki ust. Mówił do mnie spokojnie, cicho, bez złości. - Teraz już znam prawdę i widzę, że nie jestem bez winy. Ostatnimi czasy nie zachowywałem się jak dobry przyjaciel. Uczucie przymknęło mi oczy na twój stan. Ja… - Przez jego twarz przepływał splot zagubionych myśli. Sytuacja, na której obecnie się staliśmy, była krępującym i niepewnym gruntem.  Nie potrafiłam znaleźć pomysłu na odpowiednie zachowanie, Gryfon również. Wydawało mi się, że na jego ustach zawisły przeprosiny, jednakże powstrzymał je płomyk gniewu. Mój czyn nie mógł się obejść bez echa w naszych relacjach. – Przecież wiesz, że klątwa nie jest rozwiązaniem w takiej sprawie.

- Tak, wiem, że przeciw miłości magia nic nie zdziała – dopowiedziałam, czując w oczach morze gorących łez. Chłopak zagryzł wargę w sekundowym zakłopotaniu. Potem jego zdenerwowane tęczówki zabarwiły się czułością. Wziął w płuca głęboki wdech, jakby chcąc rozproszyć złe cienie wokół naszych postaci.

- Posłuchaj, Fiono. Bez względu na to, co zrobisz, jesteś dla mnie ważna. Rozumiesz?

- Wybaczasz mi? – Nie kryłam niedowierzania.

- Zawszę ci wszystko wybaczę – szepnął niespodziewanie. Ramiona chłopaka przyciągnęły mnie do jego torsu, otulając mnie swoim ciepłem i poczuciem bezpieczeństwa. Zadrżałam w szlochu wzruszenia, a Bradley, aby mnie uspokoić, oparł brodę o czubek mojej głowy. Miałam wrażenie, że roztapiam się w gorącą i jaśniejącą mgłę, która wzleciałaby ku niebu, gdyby nie była zamknięta w uścisku blondyna. 

W myślach otrzepałam jego postać ze strzępów obleg i przekleństw, którymi rzucałam w niego, chcąc dać upust złości. Myliłam się w swoich ocenach. A jednak świat nie jest aż tak okrutny, jak mi się zdawało. 

W tej chwili poczułam, że moje serce będzie biło tylko na niego. Że zrobię wszystko, aby był ze mnie dumny. Że nigdy nie porzucę okolonego nadzieją obrazu naszej wspólnej przyszłości.

Wspólnej przyszłości pod pieczą miłości lub przyjaźni.

 

 

***

2 październik 1995

 

Sowa od dyrektora, niosąca w dziobie wiadomość o moim przewinieniu, nie leniuchowała podczas lotu i dotarła do mojego ojca wystarczająco szybko, by następnego dnia mógł osobiście zjawić się w progach Hogwartu. Właściwie spodziewałam się, że będzie wolał załatwić tę sprawę rozmową w cztery oczy, niżeli pisemną korespondencją, ale to nie zmniejszało mojego zdenerwowania.

Tata był drugim mężczyzną, którego zdanie brałam sobie do serca. Zawsze chciałam dostarczać mu powody do dumy, a wszelkie kłótnie szybko gasiłam, nim ich ogniste macki zniszczyłby coś w naszych relacjach.

Teraz jednak czułam, że moje przeprosiny nie przykryją całej sprawy.

Tata oczekiwał mnie następnego ranka na dziedzińcu przed drzwiami do zamku, w otoczeniu pasma jasnej mgły i blasku wschodzącego słońca. Jak zwykle miał w na sobie nutę elegancji pod postacią ciemnego płaszcza. Już z daleka dostrzegłam, że jego sylwetka jest nienaturalnie wyprostowana, co świadczyło o zdenerwowaniu. W jego okolonej poskręcanymi, brązowymi kosmykami twarzy widziałam spokój, jednak czułam, że to tylko maska, pod którą kryją się prawdziwe uczucia względem tej sytuacji.

- Nie przeszkodziłem ci w lekcjach? – zapytał, nie gubiąc charakterystycznej troski o mnie. Jednakże do jego głosu wkradła się jakaś nienaturalna, napięta nuta. 

- Nie, jeszcze się nie zaczęły – poinformowałam, uśmiechając się ostrożnie. Na mężczyznę widocznie podziałało to jak płachta prowokacji, gdyż zmarszczył groźnie brwi i przyszpilił mnie wzrokiem swoich zielonych oczu.

- Chyba nie muszę mówić, że twoje zachowanie było karygodne – Dawno nie słyszałam u niego takiego tonu. Przez moment miałam zamiar popaść w płacz, na wzór małej dziewczynki, która nie chce widzieć zawodu w oczach ojca, ale szybko nakazałam sobie trzymać nerwy na wodzy. Byłam niemal pełnoletnia i musiałam zachowywać się odpowiednio do swojego poziomu wiekowego.

- Ja…wiem – zdołałam tylko wykrztusić. Nie zamierzałam zasłaniać się usprawiedliwieniami. Tata powinien wyczytać z mojej twarzy, że jest mi przykro.

- W tym momencie zawiodłem się na tobie – mruknął mężczyzna. Nieco zdziwiła mnie intensywność jadu w jego głosie. Miał prawo się złościć, ale nagana też posiadała swoje granice, których on nigdy nie przekraczał. Do teraz. Zachowywał się, jakbym już była zapalczywą fanką czarnej magii.

- Tak, ja sama też siebie zawiodłam – odparłam, a w moim głosie znalazły się jakieś nuty pewności siebie.

- Co da taka pusta gadanina?! Dziewczyno, ty rzuciłaś na nią klątwę! Wiesz, że jeszcze jeden krok i mogłabyś wylądować w więzieniu?! – Przez twarz ojca przetoczyły się fale wzburzenia, które prysnęły również i na mnie.

- Nie przesadzasz czasem, tato?! To był wypadek!

- Oczywiście! A w wypadkach ludzie giną! – W oczach ojca pojawiły się jakieś błyski niechęci, a wręcz nienawiści. Na ten moment zdawał mi się kimś zupełnie obcym.

- Nie potępiaj mnie za jeden grzech! – warknęłam, dotknięta jego niepokojącym spojrzeniem.

- Potępiam grzechy twojej matki!

Zmarszczyłam brwi w zdumieniu; przez gardło nie chciało mi przejść pytanie; byłam zbita z tropu. Tata zamrugał kilkakrotnie, jakby nagle wypadł z objęć jakiegoś amoku, a rysy jego twarzy zaczęły łagodnieć. Powrócił mój dawny rodziciel, ale ja wciąż nie mogłam zapomnieć tego nowego.

- Mam szczerą nadzieję, że zrozumiałaś swój błąd – szepnął, nie komentując ostatniej sceny. Automatycznie skinęłam głową na potwierdzenie, z ulgą witając zmianę jego nastroju. – A zatem pójdę już. Liczę, że więcej nie będę musiał otrzymywać takich powiadomień o twoim zachowaniu. Miłego dnia, Fiono.

- Tobie też – użyłam sporo energii, aby mój głos nie zdradził poruszenia, które panowało wewnątrz mnie. Spoglądałam przymrużonymi oczami na oddalającą się postać ojca, czując, że z nas dwóch nie tylko ja mam coś na sumieniu.

 ***

Wybaczcie, że trochę trzeba było czekać na ten rozdział. Chciałam go doszlifować.

Kwestia Bradley’a jest dla mnie dość delikatna. Nie wiem, czy podoba Wam się taki obrót spraw, jednakże ja planowałam go już od początku. Postanowiłam trzymać się wcześniejszych założeń, choć może są one zbyt…nierealne.

Z tego, co widziałam, Gryfon nie zrobił na Was zbyt dobrego wrażenia. Teraz chyba Wasze zdanie o nim zmieni się na lepsze. Czekaliście na przedstawienie jego punktu widzenia, więc macie, a jeżeli czujecie niedosyt to dodam, że ciąg dalszy przybliżania Wam jego postaci nastąpi w kolejnym rozdziale.

A dla tych, którzy czekają na pełny opis wyglądu Fiony – także w kolejnej notce!

Końcowa scena jest wprowadzeniem do tajemnicy rodziny Fiony :)

Pozdrowienia ;*