Rozdział 7: ,,Dorosła panna i jeszcze boi się ciemności? ''

Rozdział dedykowany jest pamięci Elfaby. Wciąż nie mogę się otrząsnąć, że odeszła z blogosfery. Pozostaje mi wierzyć, że nic nie jest ostateczne.

Październik

 

Dni sypały się z sakiewki czasu w zaskakująco szybkim tempie. Jasne słońce wschodziło na nieboskłon i z niego znikało; krajobraz za oknem coraz bardziej płonął ogniem różnokolorowych liści i nasiąkał w chłód; potęgował się okres nauki i zmniejszały chwile wytchnienia, a jednak wszystko nieustannie oraz nieodwracalnie przemijało. Byłam pewna, że w zeszłych latach okres jesienny ciągnął się niczym guma, w siódmej klasie natomiast nabrał prędkości sportowca, obskubując mnie dzień po dniu z ostatniego roku w Hogwarcie. Choć perspektywa wejścia w świat dorosłości wydawała się kusząca, to jednak wcale nie chciałam opuszczać murów zaczarowanej szkoły. Nie chciałam porzucać znanego, wypróbowanego, ukochanego gruntu. A już najbardziej nie chciałam, aby nastał kres momentów, rozświetlanych obecnością Bradley'a. 

Jak liście nabierały koloru złota, tak i moje życie teraz zabarwiło się na ten niezwykły odcień. Miałam wrażenie, że nasza znajomość z poprzednich lat to tylko podnóże góry przyjaźni, na którą się teraz razem wspinaliśmy, krok po kroku, ramię w ramię, twarz przy twarzy. Oczywiście moje kłopotliwe uczucie schowałam do szkatułki z serca, w nadziei przechowania go na odpowiedni czas. Starałam się patrzeć na Bradley'a czysto, ciepło, ale nie pożądliwie. Nie zamierzałam pozwolić, aby to zamąciło nasze wspólne chwile, które były dla mnie tak ważne. Potwierdziło się tylko moje wcześniejsze przekonanie, że wolę czuć na sobie dotyk jego przyjaźni, niż w ogóle nie doznawać żadnego gestu z jego strony. Chyba zaakceptowałam fakt, że serce Gryfona należy do innej. Moją nagrodą był każdy uśmiech, tak często posyłany w moją stronę; zarezerwowane tylko dla mnie ułożenie jego ust, które rozlewało słodycz po moim wnętrzu. 

Moje dni opierały się na konstrukcji naszych spotkań. Wiedziałam, że wkroczyłam w jego świat, zagnieździłam się w nim, stałam się jego nieodłączną częścią. Mówiąc szczerze, im bliżej poznawałam blondyna, tym większą sympatią i podziwem go darzyłam. Serce wyraźnie mówiło mi, że to niezwykły człowiek, przepełniony pasją do życia i stworzony do wielkich czynów. Nie zdziwiłabym się, gdybym kiedyś usłyszała o nim jako o uzdrowicielu, który wyrwał z rąk śmierci wiele istnień, a w dodatku opracował nowe zaklęcie na daną chorobę. Choć chwilami jego poczucie humoru czy przyjazne docinki odbierały mu niewinności, to jednak zdawało mi się, że mam do czynienia z aniołem.

Gdy był obok, skrywał mnie w swoich ciepłych, miękkich, przyciągających skrzydłach bezpieczeństwa i ukojenia. Kiedy doświadczałam takiego uczucia, mocniej wtulałam się w jego rubinową koszulę, niczym zagubione dziewczę do swojego anioła stróża.

A może on wcale nie był mi przeznaczony jako ukochany, ale właśnie miał trwać przy mnie jako anioł stróż?
 

 ***

 

 Codziennie rano przy pełnym od hałasów śniadaniu w Wielkiej Sali, nasze oczy odnajdywały się nawzajem, przekazując nieme przywitanie. Na każdych wspólnych zajęciach Gryfonów i Krukonów zajmowaliśmy stanowiska obok siebie. Popołudnia spływały nam na nauce, rozmowach w scenerii błoni oraz na terenie boiska do Quiddticha. Chłopak przekładał moje towarzystwo nad relacje z kolegami z dormitorium, choć dla nich też zawsze wycinał nieco czasu - w przeciwnym razie sama bym mu to doradziła. W końcu nie miałam prawa być przyczyną jego wyalienowania, choć skrycie wiedziałam, że on był moją.

Na początku muszę nadmienić, że nigdy nie byłam osobą towarzyską. Całą przyjaźń przelałam w ręce Debby(i potem Bradley'a), a gdy jej zabrakło, nie zamieniałam zbyt wielu słów z koleżankami. W innym wypadku uznałabym tę sytuację za kłopotliwą, ale teraz nie czułam się poszkodowana. Mając u boku Bradley'a, trzymałam w swoich dłoniach wszystko. Zresztą rozmowa pomiędzy mną, a innymi dziewczynami sama się nawiązała - z ich inicjatywy. Początkowo widziałam w ich oczach nieufność. W końcu patrzyły na osobę, która potraktowała klątwą swoją przyjaciółkę, a teraz każdą wolną chwilę spędza z jej chłopakiem. Z ich punktu widzenia rzeczywiście musiało to wyglądać nagannie. Jednak z czasem przekonały się, że jeden błąd nie przypina mi już od razu łatki diabła. Nie można powiedzieć, że stałam się obiektem uwielbiania, ale złośliwe szepty i wrogie spojrzenia wyblakły. Miałam spokój, który zaburzał jedynie widok leżącej w łóżku szpitalnym Debby.

Dziewczyna nadal się nie wybudziła z wywołanego lekarstwami snu, choć pani Pomfrey twierdziła, że jej stan się polepsza i że na święta z pewnością będziemy się mogli cieszyć jej towarzystwem. Ja sama zastanawiałam się, co czuję, gdy spoglądam w spokojne i nieruchome oblicze przyjaciółki. Co kryje się za zasłoną poczucia winy? Troska? Smutek? Niechęć?

Nie potrafiłam powiedzieć, jak się zachowam, gdy Debby otworzy oczy. Obiecałam sobie jednak, także ze względu na Bradley'a, że dziewczyna nie doświadczy ode mnie już żadnej obelgi, a już tym bardziej rękoczynu. Aczkolwiek nie wiedziałam, czy nadal będę mogła ją nazwać mianem przyjaciółki. Nie wiedziałam, czy coś między nami nie pękło ostatecznie. Nie wiedziałam, że w ogóle dostanę od niej wybaczenie.

 

***

 

Przestrzenie, pomiędzy lekcjami, Bradley'em, obowiązkami i spaniem, miały niewielkie rozmiary, a ja przeznaczałam je na szukanie czegoś o matce. Wiedziałam, że poruszenie tej kwestii wobec ojca byłoby bezsensu - jego mania ukrywania prawdy nie pozwoli dojść do głosu sprawiedliwości. Byłam zdana na siebie, a to z kolei wiązało się z wiedzą, ukrytą gdzieś na pergaminach sprzed siedemnastu  lat, na które jakoś nie mogłam trafić. Przedzierałam się przez gąszcz kolejnych lektur, ale bez efektu. Bibliotekę musiałam skreślić z listy pomocy w poznaniu prawdy.

Postanowiłam więc, że kolejnym krokiem będzie prześwietlenie domu podczas przerwy świątecznej. Może znajdę jakieś albumy, zapiski, pamiątki? Może trzeba szukać gdzieś w kątach domostwa albo głęboko w szufladach ojca?

Przecież Isabelle Savage nie była cieniem – musiała pozostawić po sobie jakiś drobny ślad.

Nie chciałam wierzyć, że tata spalił każdy, nawet najdrobniejszy. Już z historii wiadomo, że nie da się schować pod płaszczem wszystkich elementów zbrodni. Zawsze coś wyleci, czekając, aż weźmie go w dłoń osoba dociekająca prawdy.

 

***

 

Październik ofiarował mi jeszcze jedną atrakcję – szlaban, zesłany przez Dumbledore’a, który obejmował czyszczenie lochów. Zadanie to nie było zbyt okrutne, ale nie należało do przyjemnych. Musiałam latać z wiadrem wody i szczotką, szorować zakurzone oraz zabłocone podłogi, zmiatać umiejscowione w kątach pajęczyny i wyganiać drobne pajęczaki. I tak dzień w dzień przez cały miesiąc. Oczywiście różdżka na tę pół godziny szła w ręce Filcha, bym nie zamarzyła sobie pomagania czarami.

Początkowo wydawało mi się, że po tygodniu sprzątania wszystko będzie lśniło, ale myliłam się. To były lochy i one NIGDY nie mogły się poszczycić stuprocentową czystością. Chwilami miałam wrażenie, że zimne, chropowate, kamienne ściany same wytwarzają tyle brudu, aby zrobić mi na złość. Ale nie skarżyłam się.

No dobrze, może czasami, w obecności Bradley’a, pozwoliłam sobie na kilka niemiłych uwag pod adresem tego szlabanu. Ale to dlatego, że zostałam sprowokowana przez śmiech, którym wybuchnął rozbawiony chłopak na widok mojej przyozdobionej smugami brudu twarzy. Cudowne było w tym to, że zamiast się zarumienić ze wstydu, ja dołączyłam do tego wyrazu radości.

Lochy jednak nie zawsze wzbudzały moje rozbawienie. Czasami musiałam pracować późnymi wieczorami, kiedy ciemność w korytarzach gęstniała upiornie, a wszystko zastygało w ciszy. Wtedy każdy dźwięk kroków, zarys sylwetek uczniów czy błysk kocich oczu wywoływał krótką fazę ciarek na moich plecach. Cieszyłam się, że Ślizgoni jeszcze nie wpadli na okropny pomysł gnębienia mnie. Owszem, niektórzy na mój widok śmiali się pod nosem lub rzucali uwagi w stylu ,,Umyj jeszcze tam’’, jednak żaden z nich nie zakradł się do mnie po ciemku i nie zrobił mi psikusa. Obawiam się, że wtedy zemdlałabym z mieszanki zaskoczenia i strachu, a już i tak doświadczałam dreszczyku grozy, który potęgowało wrażenie, że jestem obserwowana. Mniej więcej po tygodniu odrabiania kary nieodparcie zadawało mi się, że czyjeś spojrzenie śledzi mnie z ukrycia. Czasem kątem oka łapałam też przemykający nieopodal cień. Nie miałam pojęcia, czy ktoś robi sobie żarty, czy to tylko szepty mojej paranoi, ale z wielką ulgą powitałam kres szlabanu.

- Dorosła panna i jeszcze boi się ciemności? – naśmiewał się ze mnie Bradley, gdy w końcu zwierzyłam się mu z moich dziwnych spostrzeżeń. Wiedziałam z jego oczu, że nie uznał mnie za wariatkę, jednak nie mógł powstrzymać się od jakiegoś komentarza.

- Nie o to mi chodzi! – mruknęłam, udając frustrację. – Po prostu nie rozumiem, jak Ślizgoni mogą tam wytrzymywać.

I to nocą – dodałam ze zgrozą w myślach, nie mogąc zapomnieć niewyraźnych konturów prześladującego mnie widma.
 

 

***

 

3 listopada

 

Nasze ścieżki ponownie przecięły się tego popołudnia, obydwojgu nas prowadząc poprzez regały biblioteki. Ja szukałam pomocy do eseju z eliksirów, on – nie miałam pojęcia. Po prostu siedziałam nad otwartą książką, gdy nagle usłyszałam huk, jakby coś ciężkiego upadło właśnie na mój stolik.

Uniosłam wzrok znad kartek i wykrzywiłam twarz w zdumieniu, widząc pięć grubych tomisk, rozwalonych niedbale na stole. Ich właścicielem był wysoki chłopak o brązowych, sterczących na wszystkie strony włosach, które widocznie nie miały dziś czasu na kontakt z grzebieniem.

Moje serce rozpoznało go o sekundę szybciej, niż umysł. Przede mną stał ten mało ślizgoński Barty Stone; właściciel tajemniczego uśmiechu; chłopak, który ostatnio skazał mnie na odczuwanie palety emocji – przez pierwsze minuty Uczty Powitalnej musiałam się siłować z odzyskaniem duchowego porządku. Chłopak niechcący odkopał we mnie smutną przeszłość. Nie zamierzałam wówczas się przejmować jeszcze i tym, więc naszą ostatnią rozmowę wyrzuciłam na dno umysłu.

Teraz w środku ukuła mnie jakaś szpileczka niepokoju. 

- Hej! – zaprotestowałam, starając się podniesionym głosem zamaskować zakłopotanie otaczającą chłopaka mgłą nieprzewidywalności. – Zagracasz mi stolik!

- Moje książki nie ingerują w twoje, Fiono – rzekł niewinnie, krzyżując spojrzenie swoich czekoladowych oczu z moim wzrokiem. Kąciki jego ust uniosły się lekko ku górze.

Uznałam, że nie ma sensu się wykłócać – Ślizgon ewidentnie wybrał sobie to miejsce na naukę i nie zamierzał go zmieniać. Starałam się zdusić w sobie podejrzliwość.

- Po co ci to wszystko? – zapytałam dla zmiany tematu, wskazując głową na jego książki.  

Przez cały tegoroczny pobyt w Hogwarcie nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa. Właściwie nic dziwnego, skoro obracaliśmy się w zupełnie innym towarzystwie. Mówiąc szczerze, na pierwszych wspólnych zajęciach posłałam w jego stronę kilka zaciekawionych spojrzeń, ale nie spotkałam się z odpowiedzią. Potem cała sytuacja z Bradley’em odrzuciła w zapomnienie osobę Barty’ego. Teraz jednak jego postać wyraźnie wciskała mi się w umysł, niemal na niego napierała.

Jakbym coś chciała od niego, a nie wiedziała co.

- Nigdy nie wiadomo, co się może człowiekowi przydać w celu zdobycia wiedzy – rzucił filozoficznie, po czym westchnął. Zagarnął rękami swoje tomiska i ułożył w elegancki stosik przed sobą. Miałam wrażenie, że rysy jego twarzy zanurzają się teraz w uległości. – Wybacz, że cię oderwałem od nauki. Mam nadzieję, że moja obecność nie będzie problemem.  

- Nie, w porządku – wykrztusiłam, nie mogąc się oprzeć pokorze jego słów.

Chciałam z powrotem wrócić do czytania. Ale nie mogłam. Po prostu moje oczy nadal wtapiały się w postać Barty’ego, jakby w poszukiwaniu jakiejś odpowiedzi. Za to spojrzenie chłopaka z mojej twarzy zsunęło się na książkę.

- Czego się uczysz? – zapytał, zajmując miejsce na krześle naprzeciw mnie.

- Szukam wiadomości o Eliksirze Mądrości – zdradziłam, pośpiesznie wysuwając spod książki zeszyt do notatek, aby potwierdzić, że pracuję, a nie rozmyślam o chłopaku.

- Jesteś dobra z eliksirów, prawda?

No nie! Akurat kiedy udało mi się zmobilizować do zerknięcia w karty podręcznika, Barty znów przykuł uwagę moich oczu. Nie mogłam zamaskować zdumienia, unosząc lekko brwi. Gest ten  wypływał z faktu, że chłopak zarejestrował, w jakim przedmiocie czułam się najlepiej. Przecież nawet nie mieliśmy razem zajęć warzenia mikstur. Skąd on zaczerpnął tej wiedzy?  I dlaczego postrzegał mnie jako obiekt warty zainteresowania?

- Można tak powiedzieć. – Założyłam kosmyk za ucho, chcąc dać upust zakłopotaniu. – Przynajmniej jako jedna z nielicznych nigdy nie zostałam potępiona przez Snape’a.

- No to musisz być wybitna. – Chłopak uśmiechnął się, posyłając drobinki ciepła ze swoich warg w moją stronę. Odpowiedziałam uprzejmym uśmiechem, który wcale nie był taki wymuszony, jak bym tego chciała. Ślizgon jednak zaraz przekuł przyjemną atmosferę wokół nas, niepokojąco spuszczając wzrok. – A wiesz, słyszałem o tej klątwie.

Bezwiednie głęboko wciągnęłam powietrze do płuc, zamierając w niemiłym odczuciu zażenowania. Okres, w którym nieufne oczy niemal każdego ucznia przypominały mi o swoim występku, rozproszył się już jakiś czas temu. Zrzuciłam go z siebie, myśląc, że znów jestem czysto postrzegana. Widać się myliłam. Nawet teraz, nawet w bibliotece, nawet on, zamierzał wciąż wracać do przeszłości, jakbym nie mogła po prostu spokojnie żyć dalej.

- Nie łudziłam się, że będzie inaczej. Przecież każdy o tym słyszał, to sensacja roku – odparłam ostro, a w moim głosie zaczepiły się niepodobne do mnie nuty chłodu i cynizmu. Barty zamrugał o kilka razy za dużo, ale to była jedyna oznaka jego zmieszania.

- Poczekaj – poprosił spokojnie, znów spoglądając mi w oczy. Jego twarz w żadnym stopniu nie zdradzała chęci żartowania. – Chciałem ci powiedzieć, że nie powinnaś się tego wstydzić.

- Słucham?! – Teraz w moim podniesionym głosie skupiło się zdumienie, oburzenie i niedowierzanie. Jeszcze NIKT nie wypowiedział łaskawego słowa o tym incydencie. Bradley co prawda wielkodusznie udzielił mi przebaczenia, jednak wiedziałam, że nie tryskał zadowoleniem. Inni natomiast w kwestię klątwy ciskali samymi negatywami. Ja sama byłam jedną z nich.

Co za bzdury zatem wygadywał Barty?

-  Moim zdaniem twoje zachowanie oznaczało siłę. Nie chciałaś pozostać dłużej uległa, walczyłaś o swoje. Istnieją gorsze grzechy – wyjaśnił chłopak, a jego tęczówki mieniły się szczerością i otuchą. Teraz po raz pierwszy doświadczyłam wrażenia, że są kawową ostoją pośród morza niepewności, w której mogłam zmienić się w lekkiego motyla i zaznać spokoju.

Obwiniałam się za to, ale nie mogłam przestać – jego słowa nadały jakąś lekkość mojemu sercu i wreszcie ostatecznie odcięły od niego ciężarek winy, czego nie mogło zrobić ani moje żałowanie, ani czas, ani Bradley. 

Otworzyłam usta, aby coś powiedzieć – podziękować, zaprzeczyć, cokolwiek, bo Barty na to zasługiwał. Jednak moje zamiary zostały gwałtownie zagłuszone przez tupot biegnących stóp. Odwróciłam głowę w stronę wejścia do biblioteki, w którym właśnie stanął Bradley, unoszący ramiona w dyszeniu. Wypatrzył mnie wzrokiem pośród toni brązów pomieszczenia i podbiegł do naszego stolika.

W jego twarzy płonęło poruszenie. Nawet nie zaszczycił spojrzeniem siedzącego obok Barty’ego, a na ten moment dla mnie również sylwetka Ślizgona stała się tylko plamą – całą uwagę skupiłam na promieniującym ożywieniem Gryfonie. Moja mina wyrażała pytanie. 

- Fiona…- zaczął, gdy udało mu się złapać oddech. Jego usta drżały, jakby chciały się ułożyć w uśmiech. – Debby się obudziła!
 

 

***

 

 

Większość rozdziału ma formę opisową, więc z góry przepraszam za niejaką nudę.

Pojawił się Barty, zadowoleni? Wydaje mi się, że teraz akcja już będzie nieco urozmaicona ;) 

Mam nadzieję, że fajnie spędzacie święta :P