Rozdział 10: ,,Kto powiedział, że śmierciożerca nie może kochać?''

8 listopad

Krew w moich żyłach zdawała się zamarznąć, jakby prawda została utkana z lodu. I kto wie, czy nie miałam racji? Nie docierały już do mnie bodźce z zewnątrz — nie czułam ciepła stojącej naprzeciwko mnie świecy, nie słyszałam śmiechów pozostałych gości Świńskiego Łba; nawet twarz Barty’ego zdawała się być jedynie cieniem. Miałam wrażenie, że biegnę przez skute mrozem pustkowie, uciekając przed czarnymi chmurami na niebie. Im szybciej poruszałam nogami, tym intensywniej usiłowałam znaleźć zaprzeczenie.

Moja mama nazywała się Isabelle. W takim przekonaniu żyłam od lat. Dlaczego więc z ust Barty’ego wyleciało imię Bellatriks? Czy to wszystko było żartem, koszmarem, szaleństwem czy rzeczywistością? Czy te wszystkie słowa, które tata mówił o mojej mamie, nie miały wiele wspólnego z prawdą? Czy brak jej zdjęć i odzewu od krewnych był zaplanowany? Czy jego pociemniałe z gniewu oczy podczas jego ostatniej wizyty w szkole były dowodem?

Naraz przypomniała mi się twarz ojca — niemal zawsze ściągnięta powagą, teraz jeszcze muśnięta bólem. Kiedy wspominał o swojej żonie, nie umiał patrzeć mi w oczy. Jego głos zazwyczaj był łagodny — czyżby złudnie? Zwykł używać sformułowania twoja mama, kilka razy jednak nazwał ją Bella. Wcześniej sądziłam, że to po prostu skrót od jej pełnego imienia, ale teraz już nie byłam pewna, od którego.

O Bellatriks Black wiedziałam niewiele, bo dla większości społeczeństwa jej postać była jedynie cieniem, który niegdyś wydawał się wysłany z piekła, a którego groza teraz przygasła w mroku więzienia.  Gazety już o niej zapomniały. Tata również nigdy nie wspomniał jej imienia. Dlatego wiedziałam tylko tyle, ile obiło mi się uszy gdzieś na lekcjach obrony przed czarną magią. Moje informacje sprowadzały się do tego, że Bellatriks była okrutną morderczynią i fanką tortur, więc zasłużenie gniła pośród lochów Azkabanu. Czy to możliwe, że kiedyś rozwijałam się pod jej sczerniałym sercem? O ile dobrze pamiętałam z jakiegoś starego zdjęcia w gazecie, kobieta ta miała ciemne włosy i bladą cerę — ale przecież ja byłam tylko jedną z wielu dziewczyn o podobnym wyglądzie.

Nie mogłam zaprzeczyć, widziałam kilka przebłysków sensowności w teorii Barty’ego, ale wciąż nie potrafiłam przyjąć do świadomości tego, że moją matką mogłaby być morderczyni i najgorętsza popleczniczka Czarnego Pana. O ile jeszcze byłam w stanie zaakceptować przestępczynię w roli rodzicielki, tak ta kobieta znajdowała się już za granicą tolerancji.

Komu miałam wierzyć? Tacie czy Barty’emu? Który z mężczyzn zasługiwał na zaufanie? Który śmiał mnie tak perfidnie okłamywać?!

— Fiono… jesteś jeszcze ze mną? — dobiegło mnie wyłożone łagodnością pytanie. Zamrugałam porządnie, chcąc wyrwać się z tego otępienia, które zaczynało mnie przygniatać. Skupiłam uwagę na brązowych oczach mojego towarzysza — tych głębokich, ciepłych, zatroskanych…

Dlaczego miałby oferować złożenie Wieczystej Przysięgi, skoro nie mówił mi prawdy?

— Jesteś pewien? — mój głos był cichy, jakbym bała się samego dźwięku słów. Cały świat zmienił się w niestabilny grunt. Każdy krok mógł być zgubny. Mimo tego przyjęłam tę grę.

— Tak samo jak tego, że siedzisz tutaj ze mną. Posłuchaj, odwiedziłem twoją matkę w Azkabanie. Opowiedziała mi wszystko. Postanowiłem jej pomóc. Jej i tobie. To dlatego tak często się na mnie napotykałaś, to dlatego ciągle czułaś czyjąś obecność… — Barty przybrał niemal przepraszający ton. — Obserwowałem cię, czekając na odpowiedni moment. Nie ma mowy o pomyłce.

— A kim ty niby jesteś?! — Na moment uspokojone emocje znów wymknęły mi się spod kontroli. Nie chciałam na niego krzyczeć, ale nie mogłam sobie poradzić z tym wszystkim, a gniew zawsze przynosił chwilowe ukojenie. — Skąd tyle wiesz?! Dlaczego mam ci ufać?!

Mężczyzna w skórzanej kurtce popijający wino przy najbliższym stoliku, odwrócił ku nam głowę, zwabiony moim uniesionym głosem. Posłałam mu jadowite spojrzenie, które ,,pokąsało’’ go na tyle, aby przestał się na nas gapić.

— Fiono, nie zamierzam zatajać przed tobą żadnego wyjaśnienia, ale uspokój się. — Nie rozumiałam, dlaczego Barty wciąż jest taki spokojny i miły. Jego palce musnęły wierzch mojej dłoni, jakby chciały wchłonąć w siebie moje wzburzenie. Starałam się brać duże porcje powietrza do płuc. Rysy twarzy chłopaka nabrały śmielszego i dojrzalszego charakteru, sprawiając, że nie mogłam oderwać od niego wzroku, choćbym nawet bardzo tego chciała. — Po pierwsze, nie okłamałbym cię. Dałem już temu dowód, z którego jednak nie skorzystałaś. Po drugie, możesz mi zaufać, bo naprawdę chcę twojego dobra. Po trzecie, wiedz, że twojej matce bardzo na tobie zależy.

— Ona… ma uczucia? — wymsknęło mi się, gdyż przed oczami stanął mi jej bezduszny i szalony wizerunek. Czy ktoś, kto zabijał z zimną krwią i zadawał cierpienie dla zabawy mógł kochać?

— Nie mów tak! — poprosił Barty, dopiero teraz zdając się lekko zdenerwowany. — Domyślam się, że czujesz pogardę. Masz rację, Bellatriks zrobiła w życiu wiele złego, ale to nie znaczy, że nie może jej zależeć. — Jego zdeterminowane spojrzenie złagodniało. — Wiesz, jak przetrwała te piętnaście lat wśród dementorów? Dzięki tobie. Świadomość, że ma córeczkę pomogła jej się nie poddawać. Twój ojciec zrobił wszystko, abyś nie poznała prawdy, ale ona wciąż ma nadzieję, że będzie mogła cię zobaczyć.

Spuściłam wzrok, usiłując sobie wyobrazić te mroczne oblicze kobiety pod okryciem czułości i tęsknoty. Moje myśli usiłowały ukształtować ten obraz, ale był on bardzo niewyraźny. Dziwne, ale w tej chwili naprawdę chciałam go zobaczyć w dobrej ostrości.

— Powiedzieć ci coś jeszcze? — zapytał rozemocjonowany Ślizgon. Nie byłam zdolna odpowiedzieć, ale on wcale tego nie potrzebował. Nachylił się nade mną tak, że niemal czułam na twarzy jego szept. — Wiem to wszystko, ponieważ mój ojciec jest śmierciożercą. I ja też mam kontakty z poplecznikami Czarnego Pana.

— Co takiego? — Błyskawicznie odsunęłam się od niego, jakby ta niespodziewana wiadomość mnie oparzyła.   

Barty zawsze wydawał mi się… kimś dobrym. Taki cichy i pilny uczeń z czystokrwistego rodu. Nie był zniszczony złośliwością i egoizmem jak niektórzy koledzy z Domu Węża. Nie podejrzewałam, że mógłby zadawać się ze złymi ludźmi. Nie on. Ale jak mogłam tak mówić, skoro prawie nic o nim nie wiedziałam? I czego się właściwie spodziewałam, skoro wypowiadał się o mojej mamie Bellatriks z takim szacunkiem?

Chłopak, dostrzegając mój strach, zgasił zapał w swoich oczach, wstał z miejsca i zbliżył się do mnie. Obserwowałam go bez słowa, napinając mięśnie twarzy. 

— Okej, okej. Wiem, że to wszystko może przerosnąć — zreflektował się, po raz kolejny otulając mnie spokojem i delikatnością swojego głosu. Jego dłoń dotknęła mojego ramienia, na co ja uniosłam brwi i spojrzałam mu w oczy, których nie mógł mieć ktoś o złym sercu. — Fiono, boisz się mnie?

— Nie — odparłam zgodnie z prawdą, co nieco rozproszyło moje zdenerwowanie. On zabrał swoją dłoń, a ja powoli podniosłam się z krzesła. — Tylko… potrzebuję czasu, aby przemyśleć to, co mi powiedziałeś. Pozwolisz?

— Jasne, że tak. — Uśmiechnął się łagodnie, nie do końca ukrywając w oczach błysk ulgi i zadowolenia. — Tylko proszę, nie trzymaj się stereotypów. Czerń nie zawsze ma jednolity odcień.

Skinęłam niemo głową i miałam zamiar się odwrócić, kiedy jego palce spoczęły na guziku mojego granatowego płaszcza i go zapięły. Na moment znaleźliśmy się tak blisko, że nasze oddechy łączyły się w jedno. Serce zabiło mi o jeden raz szybciej.

— Robi się coraz zimniej, nie chcę, żebyś się przeziębiła — wyjaśnił niewinnie Barty, kończąc swoją robotę. Teraz byłam zapięta po szyję.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć na jego słodką i dziwną zarazem troskę, dlatego tylko ułożyłam usta w delikatny uśmiech. Chłopak wciąż stał jedynie o krok ode mnie. Z zaskoczeniem zauważyłam, że jego  oczy skrywają pewien niepokój.

— Ufam, że nie powtórzysz nikomu tej rozmowy.

Tak właściwie to nawet nie miałam komu.

— Twój sekret jest u mnie bezpieczny — szepnęłam, wciąż nie mogąc uwierzyć, że patrzę w oczy przyszłemu śmierciożercy. Powinno mnie to oburzyć. Powinnam uciec od niego. Powinnam zawiadomić tatę. Ale prawdę mówiąc, nie czułam takiej potrzeby. Coś w Barty'm wzbudzało moje zaufanie, z każdą chwilą większe.

— Nasz sekret, Fiono. — Ślizgon mrugnął do mnie porozumiewawczo, wyraźnie odzyskując humor, a ja stwierdziłam, że słowo nasz w jego ustach wcale nie brzmi tak złowieszczo. Machnęłam mu ręką na pożegnanie i zniknęłam za drzwiami wyjściowymi posępnego pubu.

Na dworze powitał mnie silny wiatr, więc w myślach podziękowałam chłopakowi za fatygę opatulenia mnie szczelniej płaszczem. Po kilku chwilach jednak nie odczuwałam już na skórze chłodu pogody. Rozmyślaniami oddzieliłam mój umysł od świata zewnętrznego. Byłam tak tym pochłonięta, że przy wsiadaniu do powozu nie obejrzałam się nawet za Bradleyem.

  ***

Nie wiedziałam, co mam myśleć. Czy całą swoją wiarę powinnam położyć na szali zbudowanej ze słów Barty’ego? A może powinnam napisać do ojca i zażądać pokazania mi zdjęcia matki? A może w ogóle powinnam zapomnieć o czasie spędzonym pod dachem Świńskiego Łba i żyć dalej? W końcu przeszłość to tylko kupa popiołów. Ważniejsze było stworzenie dobrej przyszłości — ukończenie szkoły, uporanie się z miłosnymi rozterkami, rozpoczęcie kariery, założenie rodziny.

Kiedy kładłam się spać, nie mogłam się powstrzymać od zerknięcia na moje współlokatorki.  Debby rozczesywała pasma brązowych włosów, a Alexa Clearwater leżała na brzuchu i również próbowała zasnąć. Ogarnął mnie nagły smutek i… zazdrość. One miały rodziców i to takich, którzy je kochali i nie okłamywali. Dlaczego to ja zostałam pokarana przez los, czym zawiniłam? Nie chciałam takiej matki, nie chciałam…

 Ona wciąż ma nadzieję, że będzie mogła cię zobaczyć.

Te słowa trzymały mojego ducha w niespokojności, w wahaniu pomiędzy paniką a akceptacją. Próbowałam sobie wmówić, że zabójczyni wielu istnień nie może płakać nad utraconą córką, która była jedynie owocem pochopnego romansu, jednakże nie mogłam z siebie zrzucić poczucia winy za takie myślenie. W końcu to moja domniemana matka — nie powinnam jej skreślać. Kto powiedział, że śmierciożerca nie może kochać?

Z jękiem przekręciłam się z boku na bok, nie mogąc zapaść w sen.

— Fiono, mogłabyś już zasnąć? — zza kotary usłyszałam głos Debby, w którym kręciły się nuty chłodnej uprzejmości oraz irytacji.

A było tu tak spokojnie, gdy panna Kidam leżała w skrzydle szpitalnym… Niestety, skoro mogła sobie łazić po Hogsmeade i zużywać energię na całowanie, wyzdrowiała już na tyle, by wrócić do dormitoriom. Od tego czasu nie zamieniłyśmy ze sobą ani słowa.

— Coś ci się nie podoba? — warknęłam mechanicznie, chcąc wyładować na kimś swój gniew. Poza tym wciąż żył we mnie ten ból, który Debby i Bradley mi zadali, wspólnym ruchem wbijając ostry nóż w moje serce.

W pomieszczeniu na chwilę zawisła cisza. Widocznie brązowowłosa nie spodziewała się po mnie takiej odważnej odzywki, jednak nie zrobiła nic, by załagodzić spór. Wręcz przeciwnie, dołożyła kolejne drewno do ogniska kłótni.

— A i owszem, twoje wieczne wiercenie się i pojękiwanie. Nie obchodzi mnie, czy masz okres, jest już cisza nocna i ludzie chcą spać! — odparła z jadem. Oczami wyobraźni ujrzałam, jak jej źrenice zmniejszają się w szparki, skóra zamienia w łuski, a z ust wychodzi rozdwojony język węża. Omal nie parsknęłam idiotycznym śmiechem.

— Ach, zapomniałam, przecież tak mało ostatnio spałaś, co? — zakpiłam, dziwnie ożywiona faktem, że mogę przynajmniej przeszyć dziewczynę strzałą ze złośliwych słów.

— Jak ci nie wstyd?! — oburzony głos Debby znacznie się podniósł, demaskując zranienie. — Nie mam pojęcia, dlaczego Bradley uważa, że jesteś coś warta! Myślę, że wkrótce zmieni zdanie!

No tak. Cios za cios. Jeszcze wczoraj jej bezlitosne zdanie przyprawiłoby mnie o płacz, teraz jednak tylko podsyciło złość. Najchętniej znów rzuciłabym klątwę, ale chciałam ominąć lawinę wiążących się z tym kłopotów.

— Dziewczyny, teraz obie zakłócacie ciszę nocną — odezwała się ostrożnie Alexa ze swojego łóżka.

— Myślisz, że mnie obchodzi, co obydwoje o mnie myślicie? Mam to głęboko w dupie! — niemal wykrzyczałam, udając, że nie słyszę naszej współlokatorki. Zaraz jednak mój natężony głos ustąpił miejsca cedzącemu szeptowi. — To ty nie masz wstydu. Pochodzisz sobie z nim pół roku, a potem czmychniesz do ramion innego, jak zawsze, jak rasowa zdzira…

— Hej, za dużo sobie pozwalasz! Wypluj te słowa! — Usłyszałam skrzypnięcie materaca, potem szybkie kroki bosych stóp po dywanie, a następnie szelest odsuwanej kotary. W półmroku ujrzałam Debby i jej ciskające błyskawicami oczy. Moje myśli mimowolnie powędrowały ku różdżce leżącej na stoliku nocnym, kilka cali ode mnie…

— Dziewczyny! — upomniała nas lekko wystraszona Alexa, jednakże jej wołanie odbiło się od nas niczym groch o ścianę.

— Wypluj to, ty mała cholero! — wrzasnęła ogarnięta szałem złości brązowowłosa. Wcale nie wyglądała już tak niewinnie i urokliwie, jak miał w pamięci Bradley. Zdawała się być teraz upiorną gorgoną. Byłam zdumiona, że wcześniej nie dostrzegłam ukrytego w niej cienia.

Przez głowę mi przeleciało pytanie, jak by postąpiła w takiej sytuacji moja matka?

Pewnie użyłaby odpowiedniego zaklęcia.

— Co, boisz się prawdy? — jakimś cudem udało mi się wymyślić dotkliwą ripostę, nie wykrzywiając twarzy w takim gniewie jak ona. Chciałam być opanowana. Tak jak dziś Barty.

Następny moment wydarzył się w rozmazanym pośpiechu, w którym wszelkie myśli zostały w tyle. Debby uniosła niebezpiecznie rękę, ja zacisnęłam usta i zwinęłam dłoń w pięść, aby po wyminięciu ciosu zadać jej własny. Do rękoczynów jednak nie doszło, bo nagle rozbłysło kolorowe zaklęcie, od którego obie się odbiłyśmy. Brązowowłosa wylądowała na dywanie jak wyrzucony worek śmieci, natomiast ja sama gruchnęłam o ścianę. Nie poczułam jednak bólu.  

— Co jest z wami, do diabła? — Przed swoim łóżkiem stała niska dziewczyna o mysich włosach, trzymając w ręce różdżkę. Jej oczy wypełniało przykre zdumienie. W myślach podziękowałam Alexie za reakcję, natomiast fizycznie mogłam jedynie uspokoić oddech.

Debby powoli podniosła się z ziemi, nie zaszczycając mnie spojrzeniem i wróciła na swoje miejsce, mocnym szarpnięciem zasuwając kotarę i szczęśliwie znikając mi z oczu.

— Mam rzucić zaklęcie oddzielające? — zapytała mnie Alexa z nutą wyrzutu. Miała na myśli urok, który stworzy pomiędzy łóżkami niewidzialny mur.  

— Gdybyś mogła — mruknęłam przez zaciśnięte zęby. Druga współlokatorka niczym mi nie zawiniła, jednak i tak cisnęłam w nią kawałkiem swojego gniewu, bez słowa pożegnania chowając się wśród niebieskich fałd materiału osłaniającego łóżko.

Dobiegło mnie ciężkie westchnięcie i szept formułki zaklęcia oddzielającego. Ucieszyłam się, bo to pomoże mi spać spokojniej.

Nie, bynajmniej nie obawiałam się ataku Debby. Martwiłam się, że to moje nerwy nie wytrzymają i zrobię coś, czego będę potem żałować.

Mocno przycisnęłam poduszkę do mojej obolałej głowy i usiłowałam wkupić się w łaski snu. Po jakimś czasie wszystkie uczucia i myśli straciły ostrość, zamieniając się w rozmazane obłoki kolorów.

***

Wreszcie nowy rozdział. Ale mi głupio, że tak długo nic nie dodawałam. Właściwie dziś zdarzył się cud i znów powróciła wena na tego bloga. Nie wiem, jak to będzie dalej. Nowa notka powinna pojawić się dość szybko, bo już mam ją napisaną, a potem się zobaczy. Muszę walczyć o to opowiadanie, bo jest dla mnie ważne.

Od razu uprzedzam, że u mnie Bella będzie troszkę inna, ale jak już to mówiłam, nie zamierzam robić z niej czułej matki. Wiem, że na razie może się na to zapowiadać, ale postaram się z tego wywinąć :P

Zmieniłam szablon. Tamten był naprawdę piękny, ale przez te ponad dwa miesiące już zdążył mi obrzydnąć. Ten moim zdaniem też jest zachwycający. Brawa dla Shy ^^

Mam nadzieję, że znajdą się jeszcze czytelnicy, którzy zechcą powrócić do perypetii Fiony. Dziękuję Wam za wytrwałość :) Zdaję sobie sprawę, że już trochę zapomnieliście, co się dzieje w tej historii, ale starałam się mimochodem wplatać jakieś przypomnienia.

Pozdrawiam i życzę wspaniałych wakacji :)