Rozdział 3: ,,Kobiety muszą same złapać za ster''

1 września, 1995

Przyjemnie było znów znaleźć się pośród przytulnych, niebieskich czterech ścian dormitorium, w których ukrywały się odłamki niezapomnianych chwil. Powitałam moje łóżko jak dawnego przyjaciela, rzucając się w jego ramiona z uśmiechem

Debby Kidam oraz Alexa Clearwater - moje współlokatorki -  zrobiły to samo. Każda z nas była wyczerpana dzisiejszym dniem i ostatnie kawałki energii zużyła na przebranie się w piżamę. Wystarczyło, że zamknęłam oczy, a już odpłynęłam w sen.

Do mojego snu wdarł się Harry Potter, biegnący w moją stronę i wyrzucający z ust zdenerwowane krzyki. Chłopak był ode mnie o dwa lata młodszy, ale teraz w jego zielonych oczach dostrzegłam śmiertelną powagę, która nadała mu dużo starszego wyglądu. Wokół nas ciemność roztaczała coraz większy krąg, a nie licząc jego głosu, w powietrzu wisiała upiorna cisza, gotowa runąć na nas z piskiem, niczym stado krwiożerczych nietoperzy.  

- Voldemort tu jest! Powrócił! Uciekaj! – wreszcie zrozumiałam wrzaski Pottera i oblało mnie przerażenie. Podświadomie czułam, że nadchodzi coś złego. Chciałam wykonać polecenie krzyczącego, jednakże mięśnie moich nóg zamieniły się w konsystencję betonu, która utrzymywała mnie w więzach unieruchomienia.

I nagle chłopak przede mną się zmienił. Czarne kosmyki pojaśniały, oczy nabrały barwę nieba, klatka piersiowa się rozszerzyła. Oddychałam z trudem, a Bradley wyciągał ku mnie dłoń, jakbym była małym, przestraszonym zwierzątkiem.

- Fiona, spokojnie, nic ci się przy mnie nie stanie – wyszeptał z takim płomieniem czułości, że moje ciało zmiękło, zaczęło się roztapiać, zamieniać w wosk. Blondyn wziął w ręce to, co jeszcze ze mnie zostało i pocałował namiętnymi wargami.

Świat zwolnił swój bieg. Ciemność rozproszyła się po jego kątach. Powietrze wypełnił cudowny spokój, po którym dryfował mój umysł przez pozostałą część nocy.

 

***

 

2 września 1995

 

Rano byłam jak poruszające się ciało, którego mózg jeszcze śpi. Z trudem rozczesałam moje ciemne pukle i kosmetykami pozbyłam się oznak senności z twarzy. Debby nie wyglądała lepiej ode mnie, choć miałam wrażenie, że jej orzechowe oczy błyszczą większą przytomnością.

Przebudzający deszcz spłynął na mnie dopiero na pierwszych zajęciach – eliksirach.

Prowadził je wiecznie odziany w płaty ciemności profesor Snape. Jego zimne i przenikliwe oczy dla większości były wystarczającym bodźcem, aby wrócić do rzeczywistości, ja jednak stanowiłam wyjątek, opierając się ,,urokowi’’ mężczyzny. Oczywiście i mnie swoim spojrzeniem potrafił wprowadzić w zakłopotanie, lecz miałam tarczę obronną, utkaną z faktu, że naprawdę dobrze radziłam sobie z warzeniem eliksirów i nigdy jeszcze nie zawaliłam receptury. Snape widocznie odnotowywał to z uznaniem i zostawiał mnie w spokoju.

A zatem moja energia wróciła nie z powodu nauczyciela, a za sprawą dzielenia tych zajęć z Gryfonami. Widok Bradley’a na porannej lekcji rozlał ciepło po moim przyśpieszającym pracę sercu. Na twarzy chłopaka też osiadły się małe symptomy senności, jednakże w jego oczach płynęła siła i zapał do zmierzenia się z kolejnym rokiem nauki. Postanowiłam, że wezmę z niego przykład.

Ja i Debby zajęłyśmy miejsca tam, gdzie zawsze – w trzyosobowej ławce pod ścianą. Założyłam, że Bradley będzie się trzymał swoich kolegów z Domu Lwa, więc nie mogłam ukryć zdumienia, gdy chłopak wyrósł przed naszym stanowiskiem z uśmiechem na ustach.

- Witajcie, dziewczyny – odezwał się z nutą wesołości. Jego wzrok przejechał szybko po Debby, a potem spoczął na mnie na wieki. Jakby był malarzem, ona nieistotną smugą kolorów, a ja wymagającym uwagi obiektem. – Nie obrazicie się, jak z wami usiądę?

W normalnej sytuacji wpierw wymieniłabym porozumiewawcze spojrzenie z przyjaciółką, aby zobaczyć, czy ona również jest za. Teraz jednak bez żadnego uzgadniania skinęłam głową. Radość w środku mnie aż piszczała.

- Nie obrazimy się – zapewniłam z uśmiechem, dopiero teraz zerkając na Debby. Na całe szczęście w twarzy dziewczyny nie doczytałam się zirytowania – w końcu blondyn był i jej przyjacielem. Oczy Krukonki spokojnie lustrowały Gryfona,  wyciągającego z torby podręcznik i kładącego go na ławce, tuż przy moim. Serce waliło mi jak dzwon, ale wiedziałam, że wybija on bardziej rytm szczęścia, niż zdenerwowania – w końcu cały rok będzie mi dane czuć cudowną obecność Bradley’a obok mnie.

- A dlaczego nie usiadłeś z Kennethem? – odezwała się po chwili Debby, ściszając swój głos do szeptu, bowiem Snape rozpoczął swoją mowę na temat klasy owutemowej i za wszelkie zakłócenia był gotów odebrać punkty. Powinnam słuchać jego słów, lecz teraz swoją uwagę skupiłam na moich towarzyszach z ławki.

Zastanawiało mnie, skąd Debby wiedziała, że to Kenneth jest najbliższym przyjacielem Bradley’a. Nie było to takie łatwe do określenia, gdyż blondyn miał wielu znajomych i tylko pod lupą uważnej obserwacji mogło się dociec prawdy. A ja wiedziałam, że panna Kidam – Merlinowi dzięki – nigdy nie była zainteresowana Gryfonem. Oczywiście naszą trójkę łączyło wiele wspólnych chwil, zwłaszcza datowanych na koniec szóstej klasy, jednakże…Debby ciągle zajmowała się biegiem przez świat, wchłanianiem rytmów zabawy, smakowaniem nowych chłopaków. Może wśród nich znalazł się Kenneth i to stąd wiedziała o jego przyjaźni z Bradley’em?

Bardzo lubiłam Debby i wykazywałam zrozumienie do jej postępowania, ale zawsze miałam wrażenie, że ta dziewczyna jest lawirującym płatkiem śniegu, który nie potrafi się ustatkować. Tylko nasza przyjaźń była jak gruba nić stałości i niezmienności. Wszystko inne w oczach Krukonki przypominało cienkie nitki, które zawsze można zaczepić o kogoś lub przeciąć.

- Bo nie trzymam się kurczowo jednej osoby – odpowiedział na zaległe pytanie Bradley. Jego kąciki ust uniosły się w górę, a twarz Debby rozświetliło zrozumienie. Zdawało mi się, że w jej oczach zamigotała ulga, ale ten moment był tak ulotny, że nie mogłam na nim oprzeć wiary.

Rozciągnęłam usta w mimowolnym uśmiechu, który jednak nie zdradzał wdzięczności, jaką czułam w stosunku do Gryfona za to, że wybrał nas dwie, choć pewnie każdy przyjąłby go pod skrzydła swojej ławki. No, uściślając - każda dziewczyna.

- Nie ciesz się – Oszołomiła mnie bliskość Bradley’a w tej chwili. Dosłownie czułam dotyk jego cichego głosu na płatku mojego ucha. Zalała mnie fala ciepła, ale wcale nie było to niemiłe uczucie. – Usiadłem tu tylko dlatego, żeby móc od ciebie ściągać.

Oczywiście wiedział, że mam talent do eliksirów. Oczywiście zawsze mu chętnie pomogę, gdyby miał jakiś problem z napojami magicznymi. Oczywiście on teraz żartował.

Obróciłam głowę w jego stronę i zatopiłam oczy w błękitnym morzu tęczówek chłopaka. Nie wypowiedziałam ani słowa riposty, ale nasze intensywne spojrzenia zawiesiły między nami nić połączenia. Kochałam to uczucie.

Na minus trzeba było jednak spisać to, że dotarły do mnie tylko strzępki informacji, które chciał nam przekazać Snape.  

 ***

17 wrzesień 1995

   W tym roku obecność Bradley’a odciskała na mnie jeszcze mocniejsze piętno, niż w zeszłym. Opętywał moje myśli, spojrzenia, a nawet oddechy.

Czy czułam się z tym źle?

Po części.

Z jednej strony byłam zła, że pobudza i zniewala mnie w taki sposób, ale z drugiej cieszyłam się, że doznaję poczucia sensowności. Inni mogli być nieco niezadowoleni, że skończył się okres lenistwa, że muszą wysłuchiwać paplaniny nauczycieli, że będą zmuszeni tkwić na lekcjach przez kilka najbliższych miesięcy. Ja tego tak nie odczuwałam. Nie przejmowałam się tymi sprawami. Dla mnie ważne było to, że mogę zobaczyć Bradley’a, że będę mieć możliwość przebywania obok niego, że będą nam pisane kolejne rozmowy, uśmiechy i spojrzenia. To jego postać wszczepiała sens we wszystkie elementy życia szkolnego. Kochałam tutaj być także ze względu na niego. Był moją mocą, energią, zasilaczem.

Nie chciałam zrywać tych kabli. Co najwyżej przypiąć kolejne.

W ciągu następnych kilku dni wyodrębniło we mnie kilka faz. W obecności Bradley’a tryskałam ożywieniem. Bez jego widoku czułam lekkie znużenie. A wieczorami wypełniało mnie zamyślenie. 

Debby zwróciła uwagę na mój dziwny stan. Znała mnie zbyt dobrze, by nie zauważyć, że moje myśli kręcą się wokół konkretnej osoby. Pewnej nocy, gdy obie już leżałyśmy przykryte kołdrą, zapytała, czy jakiś chłopak wpadł mi w oko.

Spodziewałam się tego pytania wcześniej, czy później, lecz moje ciało i tak nieco zesztywniało z napięcia. Nie chciałam jej okłamywać, ale czułam, że najważniejszą prawdę muszę schować w sobie.

- Owszem, ale nie zdradzę imienia – mruknęłam, nie umiejąc ukryć zawstydzenia.

- A czy zdradziłaś już temu szczęśliwcowi swoje uczucia? – przyjaciółka podpierała się na łokciu i wwiercała swoje orzechowe, przeplecione zaciekawieniem oczy w moją zarumienioną twarz.

- Jeszcze nie – spuściłam wzrok. - Nie wiem, czy powinnam.

- Powinnaś! Milczenie i czekanie na jego ruch jest bezsensu. Kobiety muszą same złapać za ster – uśmiechnęła się do mnie zachęcająco, a ja na poważnie rozważyłam jej słowa. Ona wiedziała, co mówi, bo miała za sobą kilka związków i wiele doświadczeń z chłopakami. Przecież Bradley sam się nie domyśli…Muszę mu w tym pomóc i kto wie, może jego odpowiedź będzie pozytywna?

- Ale co, jeśli mu się nie podobam i tylko zrobię z siebie idiotkę? – oczywiście musiałam dać wypłynąć na wierzch wątpliwościom.

- Myślę, że uczucie to nie powód do wstydu. Jeśli on ma w głowie trochę oleju, zrozumie to i najwyżej grzecznie ci odmówi – Debby wzruszyła ramionami, jakby odrzucenie wcale nie było czymś bolesnym. Mimo tego dotarła do mnie słuszność jej słów. Miała rację, ukrywanie prawdy nic mi nie da, a Bradley to porządny chłopak i z pewnością mnie nie wyśmieje. Muszę tylko wykrzesać z siebie odwagę na spojrzenie mu w oczy.

- Zgoda, zrobię to – szepnęłam, a potem niespodziewanie przytuliłam przyjaciółkę w podzięce za radę, która nadała lekkości mojemu sercu.

 

***

 

 18 września 1995

Nie chciałam jednak zdawać się na spontaniczność. Musiałam utkać plan, który pozwoli mi w odpowiednim momencie dokonać przełomu w znajomości z Bradley’em Robbinsem. Potrzebowałam momentu sam na sam, a tak się akurat składało, że chłopak po południu brał udział w treningu Quidditcha. Moja chwila miała nastąpić, gdy drużyna skończy grać i się rozejdzie, dając mi możliwość porozmawiania z przyjacielem.

Muszę przyznać, że stres zjadał mi wnętrzności przez cały dzień. Obiecałam sobie jednak, że nie zawalę sprawy. Musiałam przełamać moją nieśmiałą naturę i walczyć o to, co jest dla mnie ważne

Mogłam iść na trybuny i tam przeczekać trening, lecz było to zbyt w stylu przyjaciółki, którą już dłużej nie chciałam być. Planowałam zatem po wyznaczonej ilości czasu po prostu wejść na boisko i zacząć rozmowę, ściągając wszystkie dotychczasowe maski.

Na okres ćwiczeń Gryfonów skryłam się nad jeziorem i z dala patrzyłam na drewnianą konstrukcję stadionu. Moje palce bezwiednie gięły skrawek bluzki, aby nie zacząć drżeć ze zdenerwowania. W myślach ciągle powtarzałam słowa, których zamierzałam użyć w wyznaniu mojego uczucia.

W końcu na niebie pojawiły się ślady pędzla, umoczonego w ciemnej farbie. Wiedziałam, że to sygnał do działania, bo Gryfoni nie będą latać po zmroku.

Pokonałam dzielącą mnie do stadionu odległość i, choć serce w piersi biło mi coraz głośniej, moje kroki nabierały pewności. Byłam gotowa wyrzucić z siebie prawdę, tak jak radziła Debby. Jeszcze tylko chwila i wszystko nabierze jasności.

Na opustoszałym boisku dostrzegłam zarys jednej, dobrze zbudowanej sylwetki, która musiała należeć do Bradley’a. Stał odwrócony do mnie tyłem i nie za bardzo wiedziałam, co też on może robić, skoro miotła leżała u jego stóp, lecz skupiona na moim zadaniu, nie przywiązałam zbytniej uwagi do rozwiązania tej zagadki.

A powinnam.

Byłam już niemal u celu drogi i zamierzałam wymówić jego imię, gdy wołanie zamarło mi na ustach, jak struchlała niebezpiecznym widokiem zwierzyna. Był to zaiste okropny obraz, przeszywający mi serce, niczym ostry sopel lodu. Zobaczyłam bowiem, że chłopak ma towarzyszkę, która oplata jego szyję zgrabnymi palcami, a swoje usta łapczywie wpija w jego wargi. A on także nie pozostawał bierny, błądząc dłońmi wśród pola jej brązowych włosów.

Ostatki jasnych promieni słońca pozwoliły mi ujrzeć twarz złodziejki, a odkrycie to zamieniło moje ciało w nieruchomą rzeźbę.

Dziewczyną, z którą obściskiwał się najbliższy mi chłopak, była moja najlepsza przyjaciółka – Debby.

Chciałam potęgą swojego krzyku wzniecić niszczący pożar. Chciałam rzucić na nich bolesną klątwę. Chciałam rozdzielić ich stykające się ciała i posłać je na dwa różne krańce świata.

Tymczasem żadna z tych myśli nie doszła do skutku. Stałam jak porażona, czując wypływającą z mojego serca krew. W moich zielonych oczach gromadziły się krople gorących łez, rozmazując ten bezlitosny obraz.

Nawet nie wiem, kiedy obróciłam się i pędem opuściłam stadion. Wiedziałam, że biegłam, choć wcale nie czułam połączenia z moim ciałem. Zaczęłam pałętać się po sieci korytarzy zamkowych, nie znając miejsca, które przyniosłoby mi ulgę.

Przez spowijającą mnie mgłę rozpaczy niespodziewanie przedarł się jakiś głos. Miał w sobie nutę wołania i chyba wydostał się z męskiego gardła. Ja jednak udałam głuchą, wiedząc, że to nie Bradley wykrzykuje moje imię.

Później wybuchnął we mnie pożar gniewu, lecz w tej chwili zatracałam się jedynie w smutku i bólu. Marzyłam, aby zmienić się w parę i rozpłynąć w powietrzu. Ten cały sens, który roztaczał wokół mnie Bradley, w tej chwili pękł jak szkło i rozsypał się na milion kawałeczków.

A ja razem z nim.

 

***

 

Notka nieco dłuższa, niż ostatnia, prawda? Mam nadzieję, że powitacie tę zmianę z optymizmem, bo nie mogłam jej przedłużyć i nie zakończyć w tym momencie. Jestem ciekawa, co powiecie ;)

Ponieważ złapałam Was jeszcze przed sylwestrem no to życzę miłej zabawy, a wszystkim młodym pisarkom dużo weny na przyszły rok!

 

P.S.

Kto już był w kinie na długo wyczekiwanym przez fanów Tolkiena filmie, czyli Hobbicie? Jak wrażenia? :)