Rozdział 4: ,,Zepchnięta z szachownicy, jak nic niewarty pionek''

 

19 września 1995

 

Do mojego kotła bólu i goryczy dołączyło się palące pragnienie posiadania matki. Chciałabym, aby ta doświadczona przez życie kobieta otuliła mnie swoimi ramionami, otarła łzy z policzków przy kojącym rytmie kołysanki i szepnęła na ucho pocieszające słowa, którymi załatałaby część dziury w sercu. A nawet jeśli nie mogłaby tego zrobić, gdyż odległość pomiędzy domem, a szkołą działała na niekorzyść, czekałabym na jej krzepiący list.

Tata pewnie również służyłby mi ramieniem, w które mogłabym się wypłakać, jednakże to nie to samo, już chociażby ze względu na jego płeć. Zresztą, miłosne sprawy to temat, który w naszych rozmowach omijaliśmy szerokim łukiem. Kiedyś tylko usłyszałam, że decyzja o związku wymaga poparcia ze strony czasu.

Teraz byłam pewna, że podeptałam tą radę. Nie oglądałam się na nic – ani na zasady czasu, ani na naukę rozumu. Po prostu kierowałam się sercem. I to mnie zgubiło.

Nie cierpiałam tego pulsującego we mnie organu. Gdybym mogła go wyrwać…wszystko byłoby prostsze.  

 

 

***

 

 

20 września 1995

 

Jakimś cudem wróciłam do zajmowanej przez krukońskie społeczeństwo wieży. Jakimś cudem moje łzy przemknęły niezauważenie przez tłok pokoju wspólnego. Jakimś cudem odnalazłam łóżko i wskoczyłam w kojące ramiona snu.

Poranek był gorszy. W mojej głowie pulsował nieznośny ból, nos zatykały grudki kataru, a serce zdawało się zamienić w wypełnioną ołowiem beczkę. Nie czułam ani grama chęci, aby wstać i zmierzyć się ze światłem rzeczywistości, a równocześnie perspektywa leżenia i rozdrapywania rany też mnie dobijała. Najchętniej wróciłabym do domu – tam jakoś odgrodziłabym się od złych wspomnień rodzinnymi ścianami oraz obecnością taty. Ale tutaj…byłam bezbronna i czekało mnie zalanie gorzkimi obrazami.  

- Fiona, jak się czujesz? – usłyszałam znajomy głos. Dopiero po chwili zorientowałam się, że wydobywa się on ze zdradzieckich ust Debby, a to odkrycie spotęgowało moje zrezygnowanie. Chciałam uparcie milczeć, jednak wtem kotara się rozsunęła i ujrzałam pochylającą się nade mną sylwetkę przyjaciółki.

No, może nazwijmy ją przyjaciółką z przeszłości, bo mój stosunek do niej na dzień dzisiejszy jeszcze nie nabrał wyraźnego kształtu. A coś mi mówiło, że to nie będzie nic pozytywnego.

Pierwszą myślą, jaka mnie naszła, gdy zobaczyłam wyrażającą delikatne zmartwienie twarz Debby, był zamiar rzucenia się na dziewczynę. W moim wnętrzu wybuchnął ogień gniewu i żalu, podsycający ciało do działania. Spoliczkowanie tej obrzydliwej złodziejki potrwa tylko moment…

Opuściłam wzrok na biel kołdry, zaskoczona gwałtownością i mocą swoich planów, które w ogóle nie były w moim typie. Wciągnęłam głębiej powietrze do płuc w celu uspokojenia się. Wiedziałam, że żaden motyw nie upoważnia mnie do rękoczynów.

- Wszystko w porządku? – musiałam mieć dziwną minę, bo w tonie Debby pojawiło się zaniepokojenie. - Wczoraj wcześnie poszłaś spać i teraz wyglądasz tak jakoś blado…Przeziębiłaś się?

Nie twoja sprawa! Idź do diabła i daj mi spokój! To wszystko jest splamione twoją winą, a ty śmiesz jeszcze bezczelnie zadawać takie pytania!

Coś we mnie domagało się wykrzyczenia prawdy, jednakże wizja, w której obrzucano mnie ośmieszeniem za moje uczucia, nieco ostudziła ten zapał. Pojęłam, że jestem pionkiem na przegranej pozycji. Jakikolwiek krok bym podjęła, Debby i tak zagarnie Bradley’a dla siebie. W końcu od lat szkoliła się w sztuce uwodzenia. Jedyne, co mogłam zrobić, to zachować resztki godności i usunąć się w cień, niczym w jednej z bajek, którą tata otulał mnie do snu – w opowieści tej syrena spotkała się z nieodwzajemnionym uczuciem, ale zamiast przeszyć gniewem swojego ukochanego księcia i jego narzeczoną, wybrała skok w spienione fale morza. Bajkowy los jednak nie opływał okrucieństwem i sprawił, że morska boginka zmieniła się w córę powietrza, siejącą po świecie dobro.

- Chyba tak…- pociągnęłam nosem dla podkreślenia słuszności tej tezy, w myślach zastanawiając się, co jest nie tak z moim mózgiem, że opieram wiarę w lepszą przyszłość na wymyślonej historyjce dla dzieci. – Ale pewnie szybko mi przejdzie.

- Mam nadzieję. A teraz posłuchaj – dziewczyna bez pozwolenia zajęła miejsce na skraju mojego łóżka, chwyciła mnie za nadgarstki i poczęstowała szerokim uśmiechem. Jej brązowe oczy błyszczały jak umoczone w eliksirze radości kamyki. Dawno nie promieniowała takim szczęściem. – Wczoraj pocałowałam Bradley’a! Rozumiesz to? Naszego Bradley’a!

Scena z ostatniego wieczora na nowo wybuchła w mojej głowie i poraziła mnie swoją ostrością. Frustracja omal nie wstrząsnęła moim ciałem.

- Naprawdę? A jak to się stało? Nie wiedziałam, że wy… - zużyłam naprawdę sporo energii, aby mój głos się nie załamał w żałosnym akcie, choć pod koniec gardło mi się ścisnęło, blokując przepływ słowom.

- Ja też do końca tego nie rozumiem, to było takie spontaniczne, a zarazem prawdziwe…W jednej chwili byłam na jego treningu, w drugiej on mnie przytulił z radości, a w kolejnej…- rozmarzone westchnienie Debby dobitnie dopowiedziało końcówkę. – Och, nie wierzę, że to mówię, ale czuję, że on jest tym właściwym. 

- To…świetnie – wydusiłam w miarę optymistycznie, a następnie udałam, że opanował mnie atak kataru. Psikając, kuląc się i przykładając dłonie do twarzy, udało mi się zatuszować napływające do oczu łzy i wzbierający się w gardle histeryczny śmiech.

Jeszcze nigdy nie tkwiłam w takiej otchłani beznadziei.

 

 

***

 

Wrzesień 1995

Przez kolejne dni miałam wrażenie, że pomyliłam rzeczywistości. Że ten świat jest snem, a nocne mary jawą. Że należący do innej Bradley to tylko okrutny wytwór mojej podświadomości, a tulącego mnie ramionach chłopaka zbudowała prawda.

Ale ile można chować się pod płaszczem własnej ułudy?

Byłam wyjątkowo głupia jak na Krukonkę, ale w końcu i mnie dopadły palce olśnienia.

Prawda była taka, że Bradley - ten mój, ten z krwi i kości, ten najcudowniejszy – oddał swoje serce Debby, a ta decyzja napawała go szczęściem. Bardzo chciałam wierzyć, że spryskało ich tylko przelotne zauroczenie, że ten związek wkrótce się wypali, że jeszcze mam szasnę.

Ale nie mogłam.  

Nie mogłam nie zauważyć przeklętych ogników radości, tańczących w obrębie jego tęczówek, kiedy na horyzoncie pojawiała się panna Kidam. Nie mogłam wymazać z pamięci ich przytulających się na każdym kroku ciał. Nie mogłam pozbyć się nasączonego bezczelnością głosu Debby, który ciągle atakował mnie opowiadaniami o nowej ścieżce w jej życiu. 

 Nie rozumiałam, jak to się właściwie stało. Przyjaźniłam się z obydwojgiem i nigdy nie widziałam żadnych podejrzanych symptomów. Bradley i Debby lubili ze sobą przebywać, lubili połączyć się w śmiechu, lubili sobie pomagać – ale to świadczyło jedynie o serdecznych stosunkach między nimi, a nie o uczuciu. Dla mnie zdawali się być zupełnie inni, wręcz niepasujący do siebie – ona gadatliwa, energiczna, niestała, a on zrównoważony, pracowity, dojrzały. Sądziłam, że to ja jestem tą, która może dociec do istoty jego natury, okazać zrozumienie jego poglądom, osiąść się na łączących nas tematach. Myślałam, że ze względu na bratniość naszych dusz będziemy stanowić lepszą parę. Jak widać myliłam się. W jego typie wcale nie były spokojne i empatyczne dziewczynki, ani też próżne i wulgarne pannice, ale otwarte i pełne pasji niewiasty. Żałowałam, że nie mogę odwzorować się na osobowości Debby – po prostu mój własny, nudny charakter trzymał mnie w swoim obramowaniu i nie chciał wypuścić. Zresztą, teraz już za późno. Wszystko, co zrobiłam, aby zbliżyć się do Bradley’a i wszystko, co planowałam w przyszłości…straciło barwę sensowności. Fiona Savage została zepchnięta z szachownicy, jak nic niewarty pionek. Na polu zostali tylko król i królowa – rozpierani radością zwycięscy. Widocznie przeoczyłam wiele spraw, skoncentrowana na fantazjowaniu o pięknej miłości. Może faktycznie między Debby, a Bradley’em nastąpiły jakieś flirciarskie gesty? Może prowadzili ze sobą rozmowy częściej, niż zarejestrowałam? A może coś kwitło między nimi już na krańcu szóstej klasy, a ja, idiotka, nawet o tym nie pomyślałam?

Ta cała sytuacja zostawiła bolesne piętno na moim życiu. Z trudem zachowywałam na twarzy maskę spokoju, a usta wykrzywiałam w imitacji uśmiechu, choć moje wnętrze ginęło w krzyku. Straciłam apetyt, bo wszystkie potrawy miały taki sam smak. Omawiane na lekcjach materiały nie wchodziły mi do pękającej czaszki. Wieczorami na moją poduszkę spadał deszcz łez. Ilekroć widziałam naszych kochanków, dostawałam bólu głowy i musiałam się od nich oddalić.

Ta stara Debby zauważyłaby, że coś jest ze mną nie tak, że przechodzę jakieś załamanie, że cierpię. Ale zanurzona w miłości wersja przyjaciółki zdawała się być ślepa i głucha na moje zachowanie, jakby jej głowę wypełniała tylko jedna myśl. Jej szczęśliwy stan podlewał we mnie nasiona nienawiści, które kiełkowały z każdym dniem. Wiedziałam, że kiedyś nie zdołam ich ukryć – w niemiły sposób wypełzną przez moje gardło na świat dzienny.

Ale to na twarz Bradley’a nie cierpiałam kierować spojrzenia najbardziej. Jego postać zdawała się boleśnie parzyć moje serce. Starałam się posyłać mu miłe uśmiechy i patrzeć w oczy podczas konwersacji, aby zachować pozory normalności, lecz w środku coś się we mnie gotowało. Chciałam jednocześnie się rozpłakać, uderzyć go w policzek i złapać rozpaczliwie za ramiona. Ze względu na niestabilność moich emocji oraz zamiarów wolałam ograniczyć z nim kontakt.

Może zauważyłby dziwność w moim zachowaniu, gdyby jego myśli ciągle nie goniły za Debby. Ta dziewczyna zatruła mu sobą zmysły. Nie mogłam patrzeć, jak jego autonomia pęka, a on sam staje się kolejnym chłopakiem na sznurkach, za które pociągała panna Kidam. Wielokrotnie twierdziła, że traktuje ten związek na poważnie, ale ja jej nie wierzyłam. Już nigdy więcej nie zamierzałam obdarzyć jej zaufaniem, bo przestała być moją przyjaciółką. A może nigdy nie powinnam ją tak nazywać? Nasza przyjaźń nie była wystarczająco silna, skoro chłopak mógł ją rozbić...

A może Bradley też był winowajcą? Co, jeśli rozmawiał ze mną tylko po to, aby zbliżyć się do mojej atrakcyjnej koleżanki? A co, jeśli  nasz ograniczony teraz kontakt jest mu na rękę?

Nie dbałam już o to. Wypalił mi w sercu wielką dziurę, która wchłaniała wszystkie pozytywne uczucia i potęgowała te złe. Wiedziałam, że nie zrobił tego celowo, ale zastanawiałam się, czy gdyby znał moje myśli, przejąłby się tą sprawą i nie pozwolił mi cierpieć? Ja jednak nie zamierzałam mu wyznać prawdy, już nie. Nie chciałam utonąć we wstydzie. Nie chciałam mu zawracać głowy swoją osobą. Usnęłam się w cień...

Po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że oszukuję samą siebie. Że wcale nie zrezygnowałam, nie wyrwałam z serca nadziei, próbowałam się z powrotem wdrapać na pole walki. Zaczepiałam się o każdy ciepły uśmiech, który mi posyłał, tak jak tonący chwyta się koła ratunkowego. Jakbym z tych odłamków serdecznego ułożenia ust chciała stworzyć bramę nadziei na byt naszego uczucia.

Powinnam się zadławić tą naiwnością.

***

 

1 października 1995

 

- Słyszałaś o Balu Absolwentów Hogwartu?

Oderwałam spojrzenie od cegieł książek, które leżały na naszym stoliku w bibliotece, i przeniosłam je na Debby, unosząc pytająco brew. Prawdę mówiąc, nazwa ta mówiła mi co nieco, ale nie zamierzałam przejawić w stosunku do niej żadnego entuzjazmu.

 Rysy twarzy Debby na chwilę utworzyły minę zdumioną, a potem zmieniły się na pełną przejęcia. Dziewczyna błyskawicznie przeniosła się z krzesła na blat stołu, gniotąc zgrabnym tyłkiem jeden z podręczników. Miałam ochotę jej to wygarnąć, ale ugryzłam się w język.

- To impreza w przeddzień ukończenia Hogwartu. Z tego, co słyszałam, zawsze zapraszają moje ukochane Fatalne Jędze, a więc muzyka będzie świetna. No ale to i tak tylko tło…- na jej wargach zalśnił chytry uśmieszek.

- Myślę, że jeszcze za wcześnie na planowanie sukienki – zauważyłam dość złośliwie, ukazując przy tym moją dezaprobatę do całej tej sprawy. Kompletnie nie uśmiechało mi się samotne sterczenie pośród morza tańczących par. A nawet jeśli znalazłabym partnera...to na pewno nie tego, którego moje serce pożądało.

- Tak, ja wiem, że ten bal będzie dopiero w czerwcu, ale już jestem pewna, kto będzie moim towarzyszem – dziewczyna nawinęła kosmyk włosów na palec, co moim zdaniem było cholernie dziecinne i tak cholernie raniące.

Miałam wielką ochotę się skrzywić, jednak zamiast tego tylko uśmiechnęłam się przelotnie i wróciłam do pisania eseju na historię magii, wyjątkowo mocno wbijając stalówkę pióra w papier. Sama nie wiedziałam, dlaczego tak łagodnie traktuję dziewczynę, która zrujnowała mi życie. Może jakaś cząstka mnie jeszcze rozpoznawała w niej dawną przyjaciółkę i nie chciała jej zranić?

Głupota. Kidam wcale się nie wahała, zadała mi cios celnie i niespodziewanie. Dlaczego ja nie miałam takiego prawa?

- A co z twoim wybrańcem? – zapytała niespodziewanie Debby, a moja ręka z piórem zamarła w połowie drogi do kartki. Zacisnęłam wargi, rozpaczliwie szukając w głowie dobrej odpowiedzi. Moje zadanie się nie powiodło – mogłam jedynie wzruszyć ramionami, robiąc z siebie nierozgarniętą.

- To musi być coś wielkiego, skoro ciągle jesteś taka rozkojarzona. Fiona, no powiedz mi o nim wreszcie… - w głosie dziewczyny zabrzmiała prośba i ponaglenie, na którą nie miałam siły być dłużej obojętna. 

Spojrzałam prosto w orzechowe, nasycone ciekawością tęczówki przyczyny mojego nieszczęścia i tym razem nie kłopotałam się z założeniem maski grzeczności. Skotłowane w moim obolałym wnętrzu emocje jęknęły z prośbą o uwolnienie, a ja im nie odmówiłam. Gorycz wypełniła już cały kielich mej duszy i zaczęła wylewać się poza jego obręb.

Podniosłam się z krzesła, aby moja twarz znalazła się na wysokości twarzy Debby. Widziałam kiełkującą w brązowowłosej niepewność i czułam, że moje zielone oczy zaczynają mienić się od łez, ale mimo tego promieniowała ode mnie fala siły, której od dawna nie doznawałam.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? Dobrze, zdradzę ci ten sekret. To Bradley. Kocham Bradley’a! – choć wychodzące z moich ust słowa były dla mnie ciężkie, to jednak okoliłam je szczerością i czystością, których nikt nie mógł podważyć.

Prawie usatysfakcjonowała mnie niedowierzająca mina Debby. Jej wargi wreszcie ułożyły w się w coś innego, niż uśmiech – utworzyły napiętnowaną zdumieniem literę ,,o’’. Przez moją twarz przeszedł cień, spleciony z zadowolenia i histerii.

- Ale przecież… - dziewczyna usiłowała postawić zaprzeczenie przeciw mojemu wyznaniu, lecz ja nie pozwoliłam jej skończyć. Jakby sama prawda mogła zadać jej cios w twarz.

- Milcz, suko! Kochałam go cały czas, miesiąc za miesiącem, dzień za dniem, już od kilku lat! Podczas gdy ty uganiałaś się za innymi, moje serce biło tylko dla niego! – rozpacz i gniew obsypały mnie całą. W oczach Debby ujrzałam ziarenka współczucia.

- Fiona, ja naprawdę nie wiedziałam, że…

- I co z tego?! W nosie mam twoje wyjaśnienia! – podniosłam głos jeszcze bardziej, dając ujście wszelkiej frustracji i zazdrości. Przemawiał przeze mnie nieokiełznany ból serca, który zagłuszał wszystko inne. - Po prostu mi go zabrałaś! I to jakim prawem, na Merlina? W czym niby jesteś lepsza?! –ostatnie słowa namoczyłam skrywaną wcześniej pogardą, która musiała urazić dziewczynę, bo zmarszczyła brwi w groźnym wyrazie.

- Możesz sobie krzyczeć i mnie obrażać, ale wiedz, że Bradley nigdy nie spojrzy na ciebie jak na ukochaną!  - wysyczała, zsuwając się ze stołu i stając wyprostowana przede mną, jakby chcąc tym gestem podkreślić swoją lepszość.

Jej bezlitosna wypowiedź spowiła mój umysł czerwonym światłem gniewu, wyłączając na chwilę sumienie. Natychmiast sięgnęłam do kieszeni i wyszarpałam z niej różdżkę. Wymierzyłam w Debby. Dziewczyna w niespodziewanym lęku mogła jedynie zastygnąć.   

Ale ja nie chciałam, żeby tylko odczuwała strach. Moim celem było uwarzenie zemsty. Pragnęłam widzieć skutą w cierpieniu rywalkę.   

Bezwiednie w mojej głowie ukształtowała się formuła złowrogiego zaklęcia, która zaraz spłynęła na usta i za pomocą głosu rozkazała różdżce działać.

- Morgotis*!

Pojawił się strumień zimnoniebieskiego światła. Debby ze zduszonym krzykiem opadła na kolana. Przez jej ciało przepływały fale drgawek, oczy zwilgotniały od łez, z gardła wydobywało się nieprzyjemne krztuszenie.

A ja patrzyłam na to niewzruszonymi oczyma.

    

***

 

*Morgotis - wymyślona przeze mnie klątwa, powodująca silną gorączkę, dreszcze i krztuszenie. Nieleczona odpowiednimi miksturami, prowadzi do śmierci z wycieczenia.

 

Przepraszam, że zrobiłam sobie taką przerwę, ale nie mogłam odgonić się od wrażenia, że mojej opowieści coś brakuje. Chcę posłuchać Waszych rad - dać więcej opisów, rozwinąć postać Fiony, przedstawić dokładny wygląd dziewczyny, pokazać wady Bradley'a, jednak to nie takie proste. Jak widzicie, w tym rozdziale nie wszystko udało mi się poprawić, dlatego ciągle coś mi w nim nie pasuje. Oczywiście ocenę pozostawiam Wam. 

 Mam już kilka notek naprzód i mówiąc szczerze, dopiero od pojawienia się Barty'ego jestem z nich zadowolona. Musicie więc przecierpieć jeszcze kilka takich...nie do końca dopracowanych rozdziałów, a potem będzie lepiej, mam przynajmniej taką nadzieję.

Trzymajcie się ^^