Rozdział 2: ,,Wierzysz Harry’emu Potterowi?''

1 września, 1995

 

Po uczcie chętni siódmoklasiści mogli przyjść na małe spotkanie przywitalne, wypchane zwędzonymi z kuchni napojami oraz przepasane dyskotekową muzyką. Chcieliśmy jakoś przypieczętować początek ostatniego roku, a równocześnie wymienić się wrażeniami z wakacji.

Debby nie musiała mnie namawiać, bym się tam zjawiła. Sama pragnęłam tego bardziej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać, ale oczywiście się z tym kryłam. Obryzganie ośmieszeniem zawsze wzbudzało we mnie lęk, dlatego przed nim uciekałam.

Spotkanie ulokowało się w jednej z wolnych klas na najwyższym piętrze. Jej rozmiary były dostatatecznie duże, by pomieścić nas wszystkich bez ryzyka tłoku. Melodie z gramofonu pobudzały do tańca, na złączonych stolikach stały szklanki z napojami, a ludzie rozmawiali ze sobą i pląsali w rytm muzyki. Przyćmione światło świeczników nadawało wszystkiemu jakąś atmosferę prywatności.

Profesor Flitwick - opiekun mojego domu - dał nam godzinę na tę zabawę, a potem kazał wracać do łóżek, abyśmy nie zakłócali ciszy nocnej.

Miałam godzinę.

- Z kim idziemy się przywitać najpierw?! – zawołała Debby, rozglądając się po sali z oczarowaniem, gdyż uwielbiała takie imprezy. Zacisnęłam usta w geście namyślenia.

Z Bradley’em.

- Z dziewczynami. – Wskazałam kciukiem na grupkę koleżanek – Gryfonek i Puchonek, które kojarzyłam z różnych zajęć. Debby skinęła głową i pociągnęła mnie do nich ochoczo. Wymieniłyśmy z nimi powitania, posłuchałyśmy chwilę ich opowieści…Moja przyjaciółka zaczęła się rozkręcać i relacjonowała swój wypad do cyrku, natomiast ja, zwolenniczka małomówności i spokoju, zaczęłam się lekko nudzić. Kątem oka wyłapałam więc złotą czuprynę, a potem wyswobodziłam się z pierścienia dziewczyn i podążyłam za właścicielem owych włosów.

Bradley Robbins zatrzymał się przy stolikach i przystawił do ust napełniony sokiem kubek. Wyglądał jak wyjęty z moich wspomnień – złociste, ułożone w lekkim nieładzie włosy, dobrze zbudowana sylwetka, rubinowa koszula na ramionach. Może tylko przybyło mu kilka centymetrów wysokości od naszego rozstania.

Wzięłam głęboki wdech, który miał przegonić moje zdenerwowanie, a następnie podeszłam do chłopaka z uśmiechem.

- Cześć! – wydusiłam spomiędzy rozciągniętych warg. Twarz Bradley’a na mój widok nabrała cieplejszej barwy.

- Fiona! – wykrzyknął, przeciągając w niezwykłe miły sposób głoski mojego imienia. Zanim się zorientowałam, tkwiłam już w uścisku jego silnych ramion. Do mojego nosa dopłynął zapach perfum chłopaka; miałam wrażenie, że roztapiam się pod wpływem jego ciepła; marzyłam, aby to się nigdy nie skończyło.

Bradley był moim przyjacielem. Odkąd w piątej klasie usiedliśmy razem na transmutacji, nawiązała się między nami piękna więź. Mimo, że ja nosiłam niebieskie barwy Krukonów, a on czerwone szaty Gryfonów, często wypełnialiśmy sobą luki pomiędzy lekcjami i pielęgnowaliśmy naszą znajomość. W zeszłym roku we trójkę z Debby stworzyliśmy coś na kształt paczki.

Jednak to wszystko z mojej strony nie było takie proste i niewinne, jakby sądzić na pierwszy rzut oka. Moje głupie serce uparło się, żeby wariować na jego widok, a mój umysł, aby ciągle snuć o nim rozmyślania. Czasem miałam wrażenie, że kręcę się wokół niego, niczym mała planeta lawirująca dookoła magnetycznego słońca. Zdawało mi się, że wpadłam do rzeki, której nurt wyznacza on, i nie mogłam się z niej wydostać, a nawet nie chciałam. Innymi słowy, mocno go pragnęłam.

Oczywiście dusiłam to głęboko w sobie, pozwalając, by na moją twarz wypływały tylko przyjacielskie uczucia.

Zarejestrowałam, że Bradley porusza ustami, ale nie potrafiłam wyłapać słów.

- Za głośno! – zawołałam przepraszającym tonem. W błękitnych oczach chłopaka pojawiło się zrozumienie. Złapał mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę drzwi. Po chwili opuściliśmy hałaśliwą salę, znajdując się pod okryciem ciszy korytarza.

Sami.

- Podobał mi się pomysł na tę imprezę. W końcu musimy jakoś uczcić ostatni rok – odezwał się chłopak, opierając się o kamienną ścianę w luźnej pozie. Ja sama stanęłam obok, ciut za bardzo wyprostowana i sztywna.

Byłam mu wdzięczna, że nie zaczął tematu o wakacjach, gdyż miałam go już po uszy.

- Tak, ostatni rok…- Westchnęłam lekko, czując się coraz swobodniej w jego obecności. – I co potem?

- Myślę, że nie ma co się lenić. – Rysy Bradley’a ułożyły się w zdecydowanie i zapał. - Trzeba od razu znaleźć pracę, zdobywać doświadczenie, popróbować siebie na różnych profesjach, żeby wiedzieć, co jest właściwe i poprzestać na tym przez całe życie.

Skinęłam głową, w duchu podziwiając go za prostolinijność i dojrzałość tych słów. Promieniująca od niego inteligencja zawsze mnie pociągała.

Bradley był popularny w żeńskich kręgach, ale spoglądające na niego z zainteresowaniem dziewczyny widziały w nim tylko urodę i talent do Quidditcha. Mój wzrok przenikał tę mgłę powierzchowności, wgłębiając się w drzemiące w nim pokłady szlachetności, niezłomności i dojrzałości, docierając do lśniącego czystością serca.

Na Merlina, jak bardzo chciałam spłonąć w ogniu jego uczucia…

- A czego zamierzasz spróbować najpierw? – Oderwałam od chłopaka spojrzenie pod pretekstem przeniesienia go na wieczorne niebo. Użyłam całej swojej siły, żeby ani mięśnie mojej twarzy, ani ton mojego głosu nie zdradziły moich spragnionych myśli.

- Jeszcze nie wiem, ale musi mieć to związek z pomaganiem innym. – Bradley patrzył na mnie, lecz jego oczy okrywała nieświadomość. W tej chwili powinnam nazwać go ślepcem. Tkwił w przekonaniu niewinności moich uczuć; nie chciał zanurzać się poniżej tafli przyjaźni w jeziorze mojej duszy; nawet nie pomyślał, że mogłabym go kochać.

To było po prostu paradoksalne.

Jednak z drugiej strony pocieszające. Nie musiałam się obawiać zdemaskowania.

- Coś w stylu uzdrowiciela? – podsunęłam, starając się rozproszyć natrętne myśli i skupić na tej chwili z nim, którą ofiarował mi los. 

- Myślisz w dobrym kierunku. – Jego twarz na moment rozjaśnił uśmiech. - Chciałbym spróbować swoich sił u Świętego Munga.

- Mądry pomysł, ale co z Quidditchem? – Przed oczami mignęły mi sceny, w których widziałam Bradley’a na miotle. Nikt nie mógł odmówić mu talentu.

- A co ma z nim być?  Fiona, to rozrywka szkolna, odprężenie. – Machnął lekceważąco ręką. – Nie biorę tego na poważnie.

- A szkoda. Wzbudziłbyś zainteresowanie u niejednego trenera.

Brwi chłopaka nieoczekiwanie się zmarszczyły, zdradzając zmartwienie. Jego spojrzenie nabrało poważniejszej i przenikliwszej barwy, niemal obdzierając mnie z ubrania.

-  Sądzę, że w nadchodzących czasach leczenie ludzi będzie bardziej opłacalnym zajęciem.  

- W nadchodzących czasach? Mówisz o jakimś kryzysie? – Czułam, że robię z siebie osobę niedoinformowaną, jednak naprawdę nie wiedziałam, do czego on nawiązuje.

- Nie chodzi mi o pieniądze – rzucił szybko Bradley, a w jego głosie usłyszałam nutkę zirytowania, która kusiła mnie do opuszczenia wzorku. Nie dałam jej się opętać, dalej patrząc na mojego rozmówcę, którego rysy zdawały się lekko napiąć. Wiedziałam, że żarty nie wchodzą teraz w grę. – Doszły do ciebie różne pogłoski o powrocie Czarnego Pana?

Zaskoczenie popchnęło mnie do kilkakrotnego zamrugania rzęsami.

- Wierzysz Harry’emu Potterowi? – usiłowałam mówić spokojnie, chociaż byłam nieźle zszokowana faktem, że Bradley uważa opowiastki tego chłopaka za prawdę i powód do obaw. Rozumiałam Gryfońską solidarność, lecz zapewnienia samego Ministra powinny dać złotowłosemu do myślenia.

- A ty nie? – Mój przyjaciel nieco zmniejszył natężenie głosu, jakbyśmy weszli na jakiś zakazany temat. Dla mnie sprawa była jasna.

- Nie zarzucam, że Potter zabił Diggory’ego, ale uważam, że ten cały Turniej namieszał biedakowi w głowie. Czarny Pan odszedł. Jego śmierciożercy są zamknięci w Azkabanie. I nikt, prócz Harry’ego, jakoś tego nie kwestionuje. Dlaczego ty teraz zaczynasz to robić? – Moje tęczówki zaszły troską, a ja sama martwiłam się, że chłopak wpadł w bagno zmyślonych opowiadań.

- Bo rozmawiałem z Harry’m, patrzyłem mu w oczy…On mówi prawdę, Fiono.

Bardzo chciałam ulec prośbie w tonie głosu Bradley’a, lecz było to wbrew pozostałej jeszcze cząstce mojego rozsądku. Wydałam z siebie westchnienie.

- Gdyby coś było nie tak, mój tata by mi o tym powiedział. Wiesz przecież, że jest aurorem.

- Wiem. I wiem, że trudno przyjąć niektóre fakty do świadomości. Chcę tylko, abyś miała oczy otwarte, dobrze? – Jego ręka nagle znalazła się na moim ramieniu, powodując przetoczenie się fali ciepła przez moje ciało. Z niebieskich oczu  chłopaka biło przejęcie.

Nie miałam wyboru. Musiałam skinąć głową i rozciągnąć usta w uległym uśmiechu, choć mój rozum patrzył na to z dezaprobatą.

 

***

Witam. Oto właśnie zaserwowałam Wam drugi rozdział. Wiem, że jego długość nie powala(następne będą dłuższe, zobaczycie) i że akcji jako takiej na razie brak, jednak powiem, że zanim sprawy się rozkręcą, kilka notek poświęcę rozterkom miłosnym Fiony. Myślę, że to temat dość bliski każdej dziewczynie, czarodziejce czy mugolce :P
Cieszę się, że znaleźli się ochotnicy do czytania tego opowiadania^^ Wszystkim Wam życzę wspaniałych nadchodzących Świąt :*