Rozdział 8: ,,Pociąg, który właśnie zniknął w dali''

3 listopad

 

Najpierw w twarz uderza mnie fala zaskoczenia. Potem wnętrzności miękną mi w uldze. Dopiero po kilku sekundach czuję mrowienie zakłopotania.

Jednak nie miałam czasu, aby jakoś się go pozbyć, przemyśleć sprawę, zaczerpnąć odprężenia. Lśniące nadzieją oczy Bradley’a niemal nie przeniosły za mnie mojego ciała do pionu. Czułam na skórze fale jego zniecierpliwienia, które były jak bicze, nakazujące mi biec.

Rzuciłam Barty’emu szybkie spojrzenie, splecione ze zdezorientowania i przeprosin. Zauważyłam, że Ślizgon przygląda się tej całej scenie ze spokojną miną i zmarszczonymi brwiami, a dotyk moich oczu komentuje uśmiechem o dziwnym wyrazie.  

Rozpatrywanie tego gestu jednak rozpłynęło się w mojej głowie chwilę później, gdy biegłam poprzez gąszcz zamkowych korytarzy, z każdym metrem zbliżając się do dziewczyny, która mnie zraniła, a którą zraniłam i ja.

Co jest dotkliwsze? Rany klątwy czy uczucia? Ból fizyczny czy psychiczny? Która z nas właściwie bardziej zawiniła?

Na przelatujące mi przez głowę pytania nie znałam odpowiedzi.

- McGonagall przyszła do pokoju wspólnego Gryfonów i powiedziała mi o Debby! Uznałem, że powinniśmy do niej przyjść razem! - wyjaśnił rozemocjonowany Bradley, kiedy już prawie byliśmy na miejscu. Dawno nie widziałam go w takim stanie. Często emanował od niego zapał, ale teraz przypominał mi człowieka u bram szczęścia. Powtarzałam sobie w myślach, że widzenie go w tak radosnym nastroju rozlewa we mnie zadowolenie. 

Chłopak pchnął szybko drzwi i wkroczyliśmy do osnutej ciszą sali szpitalnej, która obecnie gościła tylko jedną pacjentkę. Umiejscowienie jej łóżka było mi bardzo dobrze znane, a zatem od razu wiedziałam, gdzie skierować oczy.

Serce zabiło mi o jeden ton szybciej. Spośród białych fałd pościeli, niczym Afrodyta z pian morskich, wyłaniała się Debby. Była przytomna – siedząc, opierała plecy o poduszkę, a jej oczy o zaskoczonym wyrazie przeniosły się na przybyłych gości. Osłabione ciało dziewczyny okrywała wrzosowa koszula nocna, kosmyki brązowych włosów spływały w nieładzie po plecach, a na nasz widok blade policzki zabarwił róż.  

Bradley zatrzymał się kilka cali od łóżka chorej, a ja automatycznie zrobiłam to samo. Nie widziałam jego miny, gdyż swój wzrok skupiłam na postaci Debby, ale widocznie chłopak nie mógł sklecić żadnych słów. Dziewczyna też nie użyła swoich ust do przemówienia, lecz do rozchylenia ich ze zdumienia – nie wiedziałam, czy samą naszą obecnością, czy też faktem, że przyszliśmy tutaj razem. Przez chwilę cała nasza trójka zastygła w zgodnym milczeniu.

Następnie Bradley pokonał skuwający go lód otępienia, szybkim krokiem znalazł się przy Debby i z uśmiechem ulgi ujął jej twarz między dłonie.

- Nareszcie wróciłaś do mnie! – zawołał szeptem, jakby się bał, że padł ofiarą snu. W celu przekonania się o realności tej sceny obdarzył wargi dziewczyny pocałunkiem, z którego sypały się iskry tęsknoty i czułości. Uczucie rozkoszy zamknęło Debby oczy, a jej dłonie powędrowały w złotą czuprynę chłopaka.

Nie sądziłam, że to tak bardzo zaboli. Moje serce zaczęło spalać się w ogniu udręki; widok całującej się pary wyciskał mi z płuc powietrze; moje ciało skamieniało w chłodzie. Myślałam, że uczucie do Bradley’a spoczywa spokojnie pod piachem, tymczasem ono znalazło wyjście na powierzchnię i na nowo zagnieździło się we mnie. W tej chwili zrozumiałam, że choćbym nie wiem jak bardzo starała się je ukryć, ono i tak złamie wszystkie zasłony i przetrwa.

Byłam na nie skazana na długi okres czasu. Uczucie to stanowiło nieuleczalną truciznę, krążącą mi nieustannie w żyłach. Tak wyglądała moja osobista klątwa.

Tylko w ten sposób potrafiłam o nim myśleć, gdy przytulający inną Bradley wbijał we mnie tępy nóż, a ciepła posoka bryzgała na pozostałe organy wewnętrzne. Wiedziałam, że Gryfon robi to niechcący – znał przecież moje uczucia i ze względu na nie początkowo się wahał. Jednak widok przebudzonej ukochanej złamał jego postanowienia. Rozumiałam cykl zachowania chłopaka – gdyby chodziło o niego, też szukałabym jego bliskości, nie bacząc na wszystko inne.

Ale to nie zmieniało faktu, że cierpienie chciało mi wycisnąć z oczu łzy. Spuściłam wzrok na szare kafelki podłogowe, usiłując przywołać do siebie siłę. W końcu czekała mnie rozmowa z byłą przyjaciółką i nie mogłam sobie teraz pozwolić na słabość.

- Jak się czujesz? Coś cię boli? – dobiegł mnie tymczasem naznaczony troską głos Bradley’a. Nadal nie chciałam na nich patrzeć, więc udałam, że przyglądam się uważnie fiolce, która spoczywała na stoliku obok łóżka. Za szklaną ścianą widziałam napój o śliwkowej barwie. Pewnie posiadał właściwości lecznicze.

- Czuję się…dziwnie – wyznała Debby, a ton jej głosu rzeczywiście zdradzał zagubienie. Nic dziwnego, skoro przeleżała w śpiączce około trzydzieści dni. – Fizycznie jestem tylko trochę obolała, szybko dojdę do siebie. Ale psychicznie…wydaje mi się, jakby ktoś wyciął mi z życia cały miesiąc. To dziwne uczucie.

Tym ktosiem byłam. Poczułam, że na moje policzki rozlewa się kubeł ciężkiego ciepła. Zerknęłam ostrożnie na dziewczynę, czy aby nie wwierca we mnie oskarżycielskiego spojrzenia, ale ona wciąż spoglądała w oczy Bradley’a. Rozumiałam ją. W tym błękicie naprawdę można było odnaleźć ukojenie, roztapiające wszelkie zmartwienia.

- Nie ma się co dziwić, takie skutki pozostawia miesięczna śpiączka – przyznał Gryfon łagodnie, ale szczerze. Trzymał w swoich rękach lekko drżące dłonie Debby, przez co ogarnęła mnie nagła fala złości. Ten sam gest wykonał w moją stronę, gdy chciał podkreślić zapewnienie, że nie przeszkadza mu moje uczucie. Zdawało mi się, że to nasz prywatny ruch, że dzielimy go tylko my, że nikt, prócz mnie, nie ma prawa być dziewczyną naprzeciwko niego. Świadomość, że się myliłam, wywołała w mojej głowie grad przekleństw. Połowy z nich nigdy nie odważyłabym się powiedzieć na głos.

- Ale to dziwne uczucie szybko cię opuści i będziesz żyła tak, jak dawniej – Bradley dalej głaskał dziewczynę pocieszającymi słowami. Debby skinęła niepewnie głową, a potem wydała z siebie westchnienie.

- Pewnie ominęło mnie sporo materiału – mruknęła z niechętną miną. – Już sobie wyobrażam, ile czasu poświęcę na nadrabianie tego…

- Hej, nie myśl o nauce, ona nie jest teraz najważniejsza. Jak przyjdzie co do czego, pomogę ci wszystko nadrobić. – Ucałował ją szybko w czoło i ugiął wargi we figlarnym uśmiechu. – Każde zdanie, słowo, a nawet kropkę. Ze mną skończysz szkołę na samych Wybitnych.

Po twarzy Debby przeszedł cień powątpienia, jednakże odpowiedziała mu ciepłym uśmiechem. Przyszło mi do głowy, że w tym momencie wygląda naprawdę pięknie, mimo, że ma na sobie pogniecione ubranie, brakuje jej makijażu na twarzy, a włosy dziewczyny skręcają się w sprężynki nieładu. 

-  Nie wątpię, że tak właśnie będzie – odparła z uwodzicielską nutką.

Przyszło mi na myśl, że nigdy nie widziałam takiej miłości w jej twarzy.

- A jakby coś mi nie wyszło, zawsze jest jeszcze nasza Fiona. – Bradley widocznie postanowił wprowadzić na scenę moją osobę, która do tej pory stała milcząco wśród krzeseł widowni. Chłopak nadal się uśmiechał, ale powietrze w sali zdawało się zbić w bryłę napięcia. Oczy obydwojgu skierowały się na mnie, a ja usiłowałam przywołać na twarz opanowanie. Sytuacji nie ułatwiały błyski nieufności, które wylatywały z orzechowych tęczówek Debby. W spojrzeniu Bradley’a natomiast ujrzałam zachęcenie, jakby szeptało ono ,,teraz masz szansę’’.

Miło, że sobie o mnie przypomniał.

Oczywiście mimo wszystko byłam mu wdzięczna, że ofiarował mi dobrą okazję. Nie wiedziałam, czy sama jakoś potrafiłabym zabrać głos, zniechęcona ich czułościami.

- Nie sądziłam, że przyjdziecie razem – wyznała Debby, a w jej głosie usłyszałam nieme oskarżenie. Jak śmiałam wejść tutaj z jej chłopakiem po tym, co zrobiłam?

Już otwierałam usta, bynajmniej nie w celu okazania skruchy, ale Gryfon mnie uprzedził.

 - Debby, wiem, że doszło między wami do kłótni, ale nie należy od razu skreślać Fiony. To dobra dziewczyna – rzekł, uginając rysy twarzy w powadze i łagodności zarazem. Panna Kidam uniosła brew w geście powątpienia.

- Chciałbym ci wierzyć, ale zauważ, że to przez nią utknęłam tutaj na tyle czasu – niemal wycedziła, obnażając swój płomień gniewu, skierowany na mnie.  

- Masz prawo być zła, jednakże ręczę, że Fiona zasługuje na przebaczenie. – Bradley przez chwilę spoglądał w oczy swojej dziewczynie, na której twarzy wymalowało się lekkie zdumienie. Nie spodziewała się, że chłopak będzie mnie bronił.

I pewnie nie podejrzewała, jaką piękną przyjaźń nawiązaliśmy pod jej nieobecność.

Przez jedną, głupią sekundę poczułam się wyróżniona.

Bradley tymczasem podniósł się z krańca łóżka.

- Porozmawiajcie sobie, a ja zapytam panią Pomfrey, kiedy będziesz mogła stąd wyjść – powiedział spokojnie, po czym skierował swoje kroki do gabinetu pielęgniarki, tym samym zostawiając nas same. Byłam pewna, że zrobił to specjalnie.

Mimowolnie westchnęłam, czując się, jakby ktoś oblał mnie zmieszanymi farbami złości, żalu i smutku. Patrzyłam w oczy, które tak dobrze znałam i które nigdy jeszcze nie były przykryte taką warstwą lodu.

Zrobiłam krok do przodu, jakby zmniejszona odległość pomiędzy naszymi ciałami miała skrócić także wstęgę nieufności. Mój ruch wywołał w Debby wzdrygnięcie.

- Chciałam cię przeprosić! – w moim głosie zasyczały nutki gniewu. Zachowanie dziewczyny było po prostu niedojrzałe. Ja miałam pokojowe zamiary, a ona się odsuwała!

- Wiem. I przyjmuję twoje przeprosiny. Ja również czuję winna – ton głosu Debby okazał się przepleciony spokojem i wręcz łagodnością. Zrozumiałam z niejaką ulgą, że ona wcale nie darzy mnie nienawiścią. Zmartwiła mnie jednak rzadko spotykana powaga w jej twarzy. Zdała mi się teraz mieć więcej lat, niż siedemnaście. – Ale…przemyślałam sprawę. Nie może być już jak dawniej, rozumiesz? Wiem, że działałaś pod wpływem emocji, jednak jak po tym wszystkim mam wciąż ci ufać? Musimy zachować dystans.

Zamrugałam, jakby ruchy moich rzęs miały przegonić ode mnie te słowa. Wzbudziły we mnie smutek, choć nie powinny. Moje serce się ścisnęło, ale wydawało mi się, że to z powodu przeszłości. Tęskniłam za obrazami, obramowanymi wzajemną sympatią, zaufaniem, śmiechem. Kiedy w naszej relacji nie tkwił żaden cierń. Kiedy byłyśmy małymi dziewczynkami, mającymi w szkole tylko siebie, traktującymi się jak siostry, nieskażonymi zawiścią. Kiedy każda z nas stanowiła jedną stronę tej samej monety.

Bolała mnie świadomość, że te obrazy już nie wrócą. To pociąg, który właśnie zniknął w dali. To piękny kwiat, który usechł. To rozbicie naszej wspólnej drogi na dwie inne.

- Jesteś pewna? – potrafiłam wykrztusić z siebie tylko pytanie godne idiotki. Duch sentymentalności chciał jeszcze walczyć o tę przyjaźń, jednak ja w głębi znałam odpowiedź.  

Debby prychnęła, ale w tym geście nie było złośliwości, tylko gorycz.

- Widziałam, jak na niego patrzyłaś, Fiono. I jaką miałaś minę, gdy byłam z nim. – Przez twarz dziewczyny przemknął żal. Ja natomiast zaciskałam usta, nie mogąc wypuścić spośród nich zaprzeczenia. - Najchętniej byś mnie zabiła.   

- Co ty mówisz?! – oburzyłam się, kręcąc głową, jakbym chciała ten pomysł z siebie strząsnąć.

- Nie udawaj. Jesteś zazdrosna o Bradley’a i nie potrafisz przestać. Tutaj kończy się nasza przyjaźń! – Zrobiła pauzę. Dźwięk tych słów musiał zasępić i ją, lecz upór w jej oczach nie zgasł. - Chcę tylko, abyś pogodziła się z tym, że on już znalazł miłość. Najlepiej będzie, jak się od nas oddalisz i poszukasz własnego szczęścia. 

- A jeśli nie chcę się od niego oddalić? – zaatakowałam, wpadając w spienione morze różnorodnych emocji. Ledwo miałam siłę walczyć o wynurzenie się na powierzchnię, zaczęłam panikować, tafla moich oczu zmętniła się łzami.

- Tylko siebie katujesz – stwierdziła prostolinijnie dziewczyna, w której oczach dostrzegłam błysk litości.

- On jest moim życiem – wysyczałam z tyloma gramami pewności, na ile było mnie stać.

- Fiona… - Debby musiała uznać moją postawę za żałosną, bo ściszyła głos do łagodności i niepewnie wyciągnęła rękę w moją stronę, jakbym była bezrozumnym zwierzątkiem w sidłach, potrzebującym pomocy.  

- Nie! – wykrzyknęłam, gdy słony smak łez mieszał się z gorzkością uczuć. Obróciłam się, umykając przed palącym wzrokiem dziewczyny, a potem wybiegłam z sali drzwiami, niczym pomiędzy wargami z paszczy potwora.

Moje myśli się rozproszyły, jak dotknięte przez wiatr pióra, zostawiające pustkę w głowie.  

Byłam jedynie płomyczkiem emocji na skutym lodem tle.
 

 ***

Do końca dnia nie wystawiłam stopy poza dormitorium. Minuty mijały mi na siedzeniu na łóżku w skulonej pozycji oraz wpatrywaniu się spuchniętymi od łez oczami w nieistotny punkt. Miałam wrażenie, że wpadam w czarną studnię beznadziei i nie mogę o nic zaczepić dłoni, bo jej ściany są gładkie, ,,wyprasowane’’ od wszystkiego, co kochałam w tej szkole.

Odeszła moja przyjaźń z Debby, chwile z Bradley’em, a nawet obraz własnej matki, choć akurat ta kwestia na dany moment nie zdawała mi się tak ważna. W końcu Isabelle Savage spoczywała w trumnie, głęboko w fałdach ziemi, a sen z powiek spędzały mi problemy świata żywego.

Debby i Bradley od zawsze byli moimi dwoma światełkami, których blask dawał mi siłę, prowadził w trudnych chwilach, nagrzewał radością. Teraz jego ciepła poświata zgasła, zostawiając mnie samą w kłębach narastającej ciemności. Na własnej skórze doświadczałam, że człowiek, choć jest wielce rozwiniętą umysłowo istotą, potrzebuje poić się bliskością innych osób, gdyż bez tego czuje się mały i zagubiony. To aż pachnie ironią.

Ironia…Czy tylko ona pozostaje, gdy stracisz wszystko, co cenne?

Naraz przez moją głowę, wypełnioną myślami czarnymi, wypranymi z optymizmu i nasączonymi smutkiem, przebiła się postać Barty’ego, przynosząc niewyjaśniony podmuch pocieszenia. Możliwe, że nic nie znaczyłam dla tego chłopaka, ale uczepiłam się kurczowo wspomnienia jego miłych słów i ciepłego spojrzenia, wmawiając sobie, że w jego oczach nie jestem nikim. Trzymałam się mocno tej koncepcji przez cały wieczór. Nadal tkwiłam w studni cierpienia, ale nie musiałam się obawiać, że wpadnę jeszcze głębiej w ciemność.
 

***

 

4 listopad

 

Po wrzuceniu w siebie kilku kęsów śniadania chciałam odnaleźć Barty’ego. Naprawdę wypatrzyłam wśród morza ślizgońskich uczniów jego brązową czuprynę i ruszyłam w tę stronę z jakimś rozbłyskiem pragnienia rozmowy z nim. Nie uszłam jednak kilku kroków, gdy drogę zastąpił mi postawny Gryfon, którego widok wywołał niepohamowany skurcz mojego serca, zacierający reakcję na Barty’ego.

- Zjadłaś już? – zapytał, ukryty za ścianą spokoju. Tylko jego oczy demaskowały jakąś dozę niepewności.

Otworzyłam usta, jednakże jakiekolwiek słowa osiadły mi się gdzieś w odcinku gardłowym. Zdecydowałam się więc na skinięcie głową, czując, że moje policzki nabierają barwy róży. Całe moje wcześniejsze opanowanie w stosunku do jego osoby prysło jak bańka mydlana, przekuta wczorajszym dniem.

- To możemy iść razem do biblioteki? Muszę napisać mój esej, zanim wybije godzina zaklęć. – Przewrócił oczami w sposób, który zawsze pobudzał moje wargi do uśmiechu. Tym razem jednak usta pozostały nieruchome, niewzruszone, suche.

Ponieważ dzień dzisiejszy już nie mógł przypominać poprzednich i był częścią nowego rozdziału, w którym to Bradley cały swój czas poświęca przebudzonej Śpiącej Królewnie, a ja spadam na margines. Nie rozumiałam, dlaczego ten scenariusz jeszcze się nie spełnił.

- Co się stało? – Bradley zmarszczył brwi w geście troski. – Chodzi o kłótnię z Debby?

- Nie umknęła ci uwadze, co? – Mój wzrok zbłądził gdzieś w bok, a głos zadrżał z frustracji. Po raz kolejny wprowadziłam nasze relacje w obszar zakłopotania. W tej chwili marzyłam o ucieknięciu w stronę stołu Ślizgonów…

- Fiono, przecież ustaliliśmy coś. – W spojrzeniu chłopaka pod pozorną naganą kryło się ciepło, które doprowadziło mnie do westchnięcia.

- Chcesz mi powiedzieć, że to, iż twoja dziewczyna ma mnie za wiedźmę, nic dla ciebie nie znaczy? – zapytałam z udawaną obojętnością, w której ukryłam perełki nadziei.

Jego jasne brwi nieznacznie się ściągnęły, będąc zapowiedzią jakiejś negatywnej reakcji. Bradley’owi jednak udało się ją powstrzymać.

- To sprawa między wami. – Wzruszył lekko ramionami. Naszła mnie głupia myśl, że wnętrze Gryfona jest wysadzane szlachetnymi kamieniami. 

- No dobra…- Mięśnie mojej twarzy rozluźniły się w uldze. W głowie kotłowało mi się wiele myśli, analizujących sytuację, ale zepchnęłam je do małego dołka, zatytułowanego ,,na później’’. Teraz zdobyłam się na uśmiech. – No to chodźmy do tej biblioteki.

W odpowiedzi dostałam napromieniowane ciepłem spojrzenie.

 

***

6 listopad

 

Debby odzyskała już przytomność, jednak jej siły nadal potrzebowały wzmocnienia lekami. Dlatego pani Pomfrey nakazała dziewczynie zostać jeszcze trzy dni w skrzydle szpitalnym.

To oznaczało, że miałam trzy dni, nim ta wiedźma odetnie ode mnie Bradley’a. Może jeszcze istniała jakaś szansa na wspólne spędzanie czasu z nim, jednakże była ona bardzo okrojona. Przecież zakochane gołąbeczki będą lgnąć do siebie w każdej wolnej minucie. Dla mnie nie zostanie nic.

Ale starałam się o tym nie myśleć, gdy byłam z Bradley’em. Chciałam wchłonąć całą sobą każdy, policzony już, moment z nim.

Trzeci dzień chylił się ku końcowi. Siedzieliśmy we dwójkę na marmurowej ławce na jednym z zamkowych dziedzińców. Nad nami wisiały szare prześcieradła chmur deszczowych, a powietrze pachniało chłodem. W celu ogrzania się nasze ciała przylgnęły szczelnie do siebie – ja opierałam głowę na jego ramieniu, a on przyciskał swoje ręce do moich boków. Taka pozycja należała do intymnych, dlatego czułam, że serce pracuje mi w przyśpieszeniu. Chłopak wydawał się jednak odprężony, jakby moja bliskość była dla niego naturalna.

W pewnej chwili Bradley przerwał przyjemne milczenie, nie odrywając wzroku od spoczywającego na moich kolanach podręcznika z historii, z którego uczyliśmy się do jutrzejszego testu.  

- W ten weekend jest wypad do Hogsmeade – mruknął bez żadnej wyraźnej barwy emocji. Mimowolnie się uśmiechnęłam, bowiem wcześniej uszyliśmy pewne plany, co do tego dnia. Ustaliliśmy już, gdzie się zatrzymamy i w których sklepach zrobimy zakupy, a na koniec chłopak obiecał postawić mi zachwalany w reklamach Biały Koktajl.

I nagle czarny atrament olśnienia wylał się na te zamiary, zamazując ich znaczenie na zawsze. Moje ciało ogarnął chłód, który nie miał nic wspólnego z otaczającą nas pogodą. Zadarłam głowę, aby spojrzeć w oczy blondyna – odnalazłam w nich błysk żalu.

- My…nie pójdziemy tam razem, prawda? – wyszeptałam, czekając na falę łez, która wcale nie nastąpiła. Teraz byłam we władaniu pustego otępienia.

Bradley skinął powoli głową, widząc, że domyśliłam się prawdy. Z jego ust jednak posypały się wyjaśnienia – nie mógł zostawić tej sprawy bez odpowiednich słów, na które przecież zasługiwałam.

- Chciałem spędzić ten czas z tobą, naprawdę. Tylko, że…nie przewidziałem przebudzenia się Debby. – W jego błękitnych tęczówkach lśniło wiele emocji, od poczucia winy po czułość. – Stęskniłem się za nią, rozumiesz?

- Nie poddam tego wątpliwościom. Chcesz pobyć trochę ze swoją dziewczyną, masz do tego prawo – mruknęłam z udawaną empatią, starając się nie ukazać, jak bardzo jestem zawiedziona. W myślach dopowiedziałam sobie, że nawet gdybym nie pokłóciła się z Debby i tak byłabym tylko piątym kołem u wozu. O ile w ogóle zdecydowaliby się mnie wziąć na ich ewidentną randkę.

Poczułam podmuch złości. Przez jeden moment miałam ochotę uderzyć Bradley’a za to, że nakarmił mnie fałszywą nadzieją, że złamał swoją obietnicę, że skazał mnie na samotność.

- Dziękuję, że zrozumiałaś. Jesteś wspaniała, Fiono – powiedział z uśmiechem ulgi, a potem pochylił się; jego ciepłe usta musnęły moje chłodne czoło; karmazynowy kolor gniewu zabarwił się na szafirowy odcień smutku. – Wiesz, chłopak, z którym się zwiążesz, będzie szczęściarzem.

Omal się nie skrzywiłam w spazmie bólu. Chciałam wykrzyknąć, że tylko jego widzę na miejscu ,,szczęściarza’’, ale po prostu nie przeszło mi to przez gardło, gdy spoglądałam w twarz mojego uradowanego anioła.

Anioła zagłady.

- Skoro tak uważasz – odparłam, chowając wszelkie emocje pod miłym uśmiechem. Jak zawsze.

 

 ***

 

 

Wiem, że na rozdział musieliście nieprzyzwoicie długo czekać, za co przepraszam. Myślę jednak, że wraz ze zbliżającymi się wakacjami będę mieć więcej czasu, a notki będa się pojawiać częściej.

Jeżeli jeszcze nie nadrobiłam czyjegoś bloga - spokojnie, zrobię to w najbliższym czasie.

Co do samego rozdziału to jestem zadowolona z jego długości, a także treści. Mam szczególną nadzieję, że odpowiada Wam pierwszy fragment i takie rozegranie sprawy z Debby. Większość notki jest poświęcona dramatyzowaniu Fiony, ale to już chyba ostatni post, w którym akcja skupia się wyłącznie na jej relacjach z innymi. I przygotujcie się, bo kolejny rozdział będzie swojego rodzaju przełomem.

Miłej wiosny życzę ;)