Rozdział 9: ,,A jeśli prawda była szaleństwem, chciałam być szalona''

8 listopad

Tego dnia natura listopada nakazała mu namalować na niebie popielate obłoki i dmuchnąć chłodnym wiatrem, jednakże w geście ironii, aby świat nie był zbyt zanurzony w szarości, pozwolił przebić się kilku jasnym promykom poprzez warstwę chmur. Tak skonstruowana pogoda towarzyszyła powozom, które jechały z Hogwartu do Hogsmeade, wypełnione rozweselonymi uczniami.

 

Chyba byłam jedyną, która patrzyła na ten wypad poprzez okno pesymizmu. Niegdyś uwielbiałam odwiedzać wypchane słodyczami sklepy, podziwiać magiczne cuda na wystawach, rozkoszować się smakiem kremowego piwa. Jednak perspektywa spędzenia tego dnia w płaszczu samotności znacznie ostudzała zapał. Mój żal potęgował fakt, że to jeden z moich ostatnich szkolnych wyjazdów do wioski czarodziejów i chciałabym wyciągnąć z niego same miłe wspomnienia, co w świetle obecnej sytuacji oczywiście graniczyło z niemożliwością.

 

Z ukłuciem zazdrości spojrzałam na wysiadające z powozów grupki przyjaciół, którzy przekrzykując się i śmiejąc, ruszali na obchód sklepów. Wiedziałam, że jeszcze rok temu mogłabym się nazwać jedną z nich. Dobrze pamiętałam, jak ogarnięte wesołym szałem latałyśmy z Debby od lokalu do lokalu, żeby móc zrobić zapasy słodyczy, mających nam służyć do końca semestru. Na końcu odwiedziłyśmy bar Trzy Miotły, gdzie napotkałyśmy także Bradley’a i kilku jego kolegów. Ostatnia godzina w Hogsmeade upłynęła nam przy jednym stoliku w salwach śmiechu.

Zamrugałam, żeby rozproszyć wilgotną mgłę, która pokryła mi oczy na echo tych pięknych wspomnień, które już odleciały w niepowtarzającą się przeszłość. Musiałam się jakoś pozbierać z kawałków, posklejać je w jedność, chociażby miał wyjść z tego jakiś inny twór, niż pierwotny. Przecież nie mogłam tonąć w smutku cały rok. Bradley by tego nie chciał dla mnie.

 Ale czy on w ogóle przejmował się moim życiem?

Nie, nie mogłam myśleć w ten sposób. Chłopak zawsze traktował mnie z łagodnością i ciepłem, a teraz zostawił po prostu na rzecz swojej miłości. Kto by tak nie uczynił? A ja nie miałam już pięciu lat i byłam w stanie zająć się sobą przez te kilka godzin.

Zaczepiana jedynie przez porywiste podmuchy wiatru, włóczyłam się pomiędzy różnokształtnymi budynkami, czasem zatrzymując się w sklepach z ubraniami. Na tony słodyczy za szybami nawet nie spojrzałam – ten dzień nie wpływał korzystnie na mój apetyt. Kilka razy widziałam grupkę znajomych Krukonów z moją współlokatorką - Alexą Clearwater – na czele. Wtedy pojawiało się we mnie jakieś pragnienie towarzystwa i dołączenia się do tej gromadki, które po namyśle gasiłam. Nigdy nie byłam blisko z tymi ludźmi i choć oczywiście mogłam teraz to zmienić, zwyczajnie nie miałam siły na jakieś inteligentne rozmowy i przyjacielskie uśmiechy. Nie chciałam towarzystwa tych osób, które były dla mnie jak kolejne szare plamy. Pragnęłam tylko mojego jaśniejącego anioła. Mimo, iż wiedziałam, że mój tok rozumowania zalatuje głupotą.

Po dwóch godzinach beznamiętnej wędrówki uliczkami miasteczka, postanowiłam skryć się przed zimnem w jakimś przytulnym miejscu. Mój wybór padł na Kawiarnię Smaku - niewielki lokal utrzymany w barwie ziarenka kawy. Już miałam przekroczyć jego próg, gdy moją uwagę przykuło coś za ozdobioną zachęcającym napisem szybą. Były to dwie sylwetki; znajoma złota czupryna i kremowy damski płaszcz.

Wiem, że powinnam stamtąd pójść. Jak najszybciej skierować swoje stopy do innej kawiarni i wyrzucić z pamięci ten obraz. Ale ja oczywiście musiałam zadać sobie nową falę katuszy.

Przybliżyłam się do okna Kawiarni Smaku i przymrużyłam zielone oczy, aby móc wyraźniej dostrzec siedzącą przy jednym ze stolików dwójkę osób. Bradley i Debby zajmowali miejsce naprzeciwko siebie, wpatrywali się w swoje oczy; na blacie czekały na nich napełnione jakimś napojem szklanki. Usta chłopaka się poruszały, a wylatujące z nich słowa wywoływały uśmiech dziewczyny. Wyglądali na pochłoniętych rozmową, jakby trwali w osobnym świecie, otwartym tylko dla nich.

Zabawne. Mnie również nawiedzało takie uczucie, gdy byłam sam na sam z Gryfonem.

W pewnej chwili Bradley pstryknął palcami, a w jego dłoni zmaterializował się czerwony kwiat, który zaraz został z czułością wpleciony w brązowe kosmyki Debby. Miałam wrażenie, że śmiech, którym promieniowała ta dwójka, wstrząsa ścianami budynku. A może sprawcą tego był mój krzyk rozpaczy?

Moje serce zamieniło się we wzburzone morze smutku, złości, frustracji, bólu i nienawiści. Byłam pewna, że za chwilę te emocje wybuchną, rozrywając moje ciało na strzępki, które wylądują zapomniane na kamienistej uliczce. Coś pękło. Cały świat. Spadałam w czarny dół. Płonęłam w ogniu łez. Dusiłam się, krzyczałam, drapałam… A wszystko to działo się jedynie w ramach mojego ciała, którego byłam więźniem.

Po raz pierwszy oplotłam w głowie postać Bradley’a myślą nienawiści. Obdarłam go z szat łagodności, miłosierdzia i dobra, którymi ciągle zostawał przeze mnie nakrywany, zostawiając teraz szkielet niegodziwości i nieczułości. Już nie widziałam w nim złotego anioła, a mrocznego potwora.

No bo jakim potworem trzeba być, aby ciągle wbijać mi nóż serce, tuż po tym, jak poprzednia fala udręki mija?! Przecież wiedział o moich uczuciach, wiedział, ile dla mnie znaczy, a mimo tego chamsko wystawił mnie na zimny wiatr odosobnienia! Stęsknił się, no oczywiście! Chyba nie wziął pod uwagę, a może nie chciał brać, że następne kilka miesięcy będzie mógł przeżyć w uściskach i pocałunkach Debby. Jeszcze jeden dzień ze mną by go nie zbawił! Jeden dzień, do cholery! Jeden…

Rozpacz wylewała z moich oczu łzy, jednakże gniew nakazał mi zacisnąć usta tak mocno, że odpłynęło z nich wiele rubinowego koloru.  

N i e n a w i d z ę.

Wtedy po raz pierwszy skosztowałam smaku tego słowa, uczucia, pojęcia, bo jako jedyne mogło posklejać w całość wszystkie targające mną emocje. Bo jako jedyne wypełniało powstającą w sercu pustkę. Bo jako jedyne dawało mi siłę, gdy byłam na dnie.

- Fiono… - Poczułam na ramieniu delikatny dotyk pięciu palców. Oderwałam zintensyfikowane spojrzenie od szyby kawiarni, przekładając je na przepasany wahaniem i troską brąz tęczówek, należących do Barty’ego.

Musiałam wyglądać strasznie – blade policzki, załzawione oczy i cień gniewu, jednakże w tęczówkach chłopaka na moment podchwyciłam iskrę zachwytu. Nie miałam teraz głowy do zastanawiania się, dlaczego natrafił na mnie akurat on.

Paląca nienawiść ustąpiła miejsca zaskoczeniu, wyginając moje rysy pod innym kątem.

Przyłożyłam dłonie do twarzy, chcąc nimi zetrzeć słone krople łez. Tymczasem ręka Ślizgona się cofnęła,  uwalniając moje ramię od jej ciepła. Chciałam jakimiś słowami przeszyć panujące milczenie, ale w głowie miałam pustkę.

- Na podły humor dobrze działa napicie się czegoś ciepłego – stwierdził w końcu Barty, kiedy skończyłam moje ,,zabiegi'' na twarzy. Zmarszczyłam brwi, zdumiona przyjacielską barwą jego propozycji.

- Chyba masz rację – udało mi się wykrztusić lekko ochrypłym głosem, pojmując aluzję. Obrzuciłam Kawiarnię Smaku obrzydzonym spojrzeniem. – Ale nie tutaj.

- Oczywiście, że nie tutaj. A co powiesz na Świński Łeb? – Usta chłopaka rozciągnęły się w wesołym uśmiechu, który wpompował we mnie małą dawkę energii.

- Najbrudniejszy pub w Hogsmeade? – mruknęłam z nutą powątpienia, ale zmusiłam swoje nogi do współpracy i ruszyłam w ślad za Barty'm.

- Najbrudniejszy, ale zapewniający największą prywatność – wyjaśnił lekkim tonem. Nie mogłam się powstrzymać od kontynuowania tego tematu.  

- Do czego ci ta prywatność? Boisz się, że koledzy zobaczą cię ze mną? – Uniosłam żartobliwie brew, za co dostałam od niego owiany tajemniczością uśmieszek. 

- Powiedzmy.

Wyczułam, że w tych słowach nie ma zbyt wiele prawdy, jednak nie zgłębiałam już sprawy. Jeżeli Barty miał jakieś plany wobec wizyty w pubie, prędzej czy później się o nich dowiem. Dziwne, ale zaryzykowałam i oddałam w jego ręce zaufanie.

 ***

Jeszcze nigdy nie byłam w Gospodzie pod Świńskim Łbem i teraz już wiedziałam dlaczego. Zauważyłam trzy rzeczy, które przemawiały przeciw temu lokalowi: dużo darmowego kurzu na deskach podłogowych, nieprzyjemny odór kóz w powietrzu oraz podejrzana sceneria - przy stolikach tłoczyły się grupki dziwnych typów, których twarze ginęły w półmroku pomieszczenia, a charkoczące śmiechy przyprawiały o ciarki. W światło rozjaśniających posępność gospody świec wplatała się szara pajęczyna wydychanego przez nich dymu papierosowego.

Już po pierwszych sekundach wejścia do wnętrza tego pubu miałam ochotę uciec do Trzech Mioteł, no ale Barty się uparł i niemal własnoręcznie zaciągnął do stolika w kącie, oddalonego nieco od grupy zakapturzonych gości, zanurzających usta w jakimś napoju.  

Starałam się na nich nie patrzeć i skupić uwagę na udekorowanej topniejącym woskiem świecy, która paliła się na naszym zakurzonym stoliku. Musiałam przyznać, że trochę wstyd mi było przejawiać takie objawy panikarstwa. W końcu mój towarzysz wcale nie trząsł się ze strachu; przeciwnie, wydawał się czuć dość swobodnie w tym miejscu. Powinnam brać z niego przykład.

- Nie bój się, nic ci się przy mnie nie stanie – zapewnił Barty, widocznie odczytując z mojej miny wahanie. Moje usta mimowolnie drgnęły, gdy zmierzyłam sceptycznym wzrokiem dość szczupłą budowę ciała chłopaka i jego chłopięce rysy twarzy.

- Nie powiesz mi, że dorabiasz jako auror? – usiłowałam rozładować atmosferę, która naraz zdała mi się nieco skumulowana. Jakby przysiadła nad naszymi głowami i czekała, niczym wrona na polu bitwy.  

Ku mojemu zaskoczeniu, Ślizgon skrzywił się nieznacznie, jakby właśnie przez jego przełyk przeszło coś kwaśnego. Moje brwi się zmarszczyły.

- Masz coś do aurorów? – zapytałam na pozór zaczepnie, choć w głębi naprawdę chciałam znać odpowiedź na to pytanie. W końcu byłam córką takiego człowieka walczącego z czarną magią.

- Powiedzmy – mruknął, nie patrząc mi w oczy. Zagryzłam nerwowo wargę, bo nie sądziłam, że pod tym względem Barty ma odmienne zdanie do mojego. 

- To przecież porządni czarodzieje. Mój ojciec jest jednym z nich – starałam się mówić z niezachwianą pewnością, która miała stopić jego wątpliwości. Może to głupie, że mi tak na tym zależało.

- Wiem. – Rzucił mi krótkie spojrzenie, a potem ulokował je gdzieś za mną. Niemal podskoczyłam, dostrzegając chudego barmana w niedbale nałożonych na sobie szatach, który właśnie podszedł do naszego stolika. Jego pokrytą nieprzyjaznością twarz zewsząd otaczały siwe kędziory – te, wyrastające z mózgoczaszki oraz te, ciągnące się od podbródka. W każdym razie mężczyzna wyglądał na kogoś, kto potrzebuje wizyty u fryzjera. A także porządnej kąpieli, która zmyłaby z niego zapach kozy.

- Życzenia? – wycharczał niezbyt sympatycznie właściciel lokalu, łypiąc na nas badawczo błękitnymi oczami, jakby nasz młody wiek w połączeniu z tą gospodą zdawał mu się głupotą. Cóż, ten barman był kolejnym elementem odbierającym temu miejscu uroku.

- Co chcesz, Fiono? – zwrócił się do mnie Barty uprzejmym tonem, jakby zapominając o swojej wcześniejszej tajemniczości.

- Coś ciepłego… - mruknęłam niepewnie. – Herbatę?

Barman skinął głową, przenosząc wyczekujące spojrzenie na mojego towarzysza, który uniósł rękę z dwoma wyprostowanymi palcami.

- Dwie szklanki herbaty… - podsumował obsługujący nas mężczyzna, unosząc kpiąco jeden z kącików ust. Zapewne nikt inny z jego gości nie zamawiał takich niewinnych napoi. – Zaraz przyniosę.

Bezwiednie obserwowałam, jak jego zgarbione plecy znikają za ladą. Nagle odnalazłam coś znajomego w tym miejscu – przygnębienie. Mój oddech zwolnił. Ten napierający zza brzegów kręgu światła mrok był mi przyjacielem. Pod jego okryciem ból i smutki zdawały się gasnąć.  

- I jak to jest z tymi aurorami? – Już nieco bardziej pewna siebie skupiłam ponownie uwagę na siedzącym naprzeciwko chłopaku, który teraz uniósł kącik ust w zagadkowym akcie.

- Abyś zrozumiała moją… niechęć powinnaś wysłuchać tej historii – rzekł, a ja zamrugałam ze zdumieniem oczami. W normalnych warunkach uznałabym to za śmierdzące dziwnością, ale teraz czułam jedynie przypływ zaintrygowania.

- Wasze zamówienie – oznajmił sucho barman, stawiając z hukiem na zabrudzonym blacie dwie parujące herbaty. Ściany szklanek były tak zakurzone, że ledwo widziałam bursztynowy napój.

- Dziękujemy. – Barty zareagował szybciej, niż ja i podał mężczyźnie kilka monet, które miały być zapłatą i napiwkiem zarazem. Właściciel pubu skinął głową w niemym podziękowaniu, po czym znów odszedł.

- Mówiłam, że to najbrudniejszy… - zaczęłam, spoglądając z odrazą na szklankę, ale Ślizgon machnął z uśmiechem ręką i wyciągnął z kieszeni różdżkę.

- Zapomniałaś, że jesteś czarownicą? – zapytał figlarnie, a następnie wyszeptał odpowiednie zaklęcie, które zmyło ze szkła niechciany pył. Skomentowałam to jedynie uśmiechem, zamierzając przejść do ważniejszej kwestii.

- Co to za historia? – zapytałam, a w moich oczach mimowolnie pojawiło się zaciekawienie. Barty odchrząknął, aby przygotować się do dłużej mowy. Płomień świecy sprawiał, że na jego twarzy tańczył teatr cieni.

- Przenieśmy się do czasów wojny z Czarnym Panem. Wiesz, że wtedy istnieli śmierciożercy. Byli też aurorzy. Nie zabrakło także miłości. – Na jego ustach zabalował uśmiech, utkany z ironii i smutku. Kolejne zdania wypowiedział znacznie szybciej, powodując przepłyniecie delikatnego dreszczu po moich plecach.  – Pomiędzy kobietą popierającą idee Sama - Wiesz - Kogo oraz mężczyzną broniącym kraju przed złem, zrodziło się uczucie. A z tego uczucia dziecko.

Zasłoniłam usta dłonią, ukazując zdumienie tymi słowami. Nie słyszałam jeszcze, aby ludzie wyznający tak skrajne poglądy, mogli się w sobie zakochać. Byłam ciekawa, w ilu procentach ta opowieść jest prawdziwa.

- No ale jak się pewnie domyślasz, miłość ta nie miała szans w wojennym świecie. Każdy musiał wybrać swoją stronę i nie mieszać jej z drugą. – Przejechał ręką po powietrzu w geście potępienia. -  Nasi zakochani także się o tym przekonali. Doszli do wniosku, że nie mają szans być razem, zbyt wiele ich różniło. Mężczyzna jednak zasięgnął zbyt samolubnego kroku. – Po brwiach chłopaka przeszedł cień gniewu, nakłaniając je do zmarszczenia się. -  Postanowił ochronić ich córeczkę, zabierając ją do siebie i odcinając kontakt z matką. Kobieta próbowała się do niej dostać, lecz jej kryjówka była zbyt dobrze zabezpieczona czarami. Po upadku Czarnego Pana wtrącono ją do więzienia wraz z innymi śmierciożercami. Już nigdy więcej nie ujrzała swojego dziecka.

Barty zamilkł na chwilę z dziwnie posępną miną, a ja czułam na sobie dotyk jego oczu, który zdawał się coś badać. Nie wiedziałam, jak mam skomentować tę historię, więc przedłużyłam ciszę, biorąc kolejne łyki ciepłej herbaty.  

- Powiesz coś? – spytał Barty tak delikatnym głosem, że nie mogłam mu się oprzeć.

- Cóż… to naprawdę smutna opowieść. Ten mężczyzna chciał dobrze, ale nikt nie powinien pozbawiać kobiety kontaktu z dzieckiem – oznajmiłam i dopiero po chwili zrozumiałam, że wierzę w te słowa. Początkowo popierałam postępowanie aurora – w końcu niewinna córka nie powinna znaleźć się w rękach zepsutej śmierciożerczyni. Teraz jednak dotarł do mnie ból tej kobiety.

Kto powiedział, że śmierciożerca nie może kochać?

- To jeszcze nie koniec – dodał nagle Barty, a w jego głosie wyczułam napięcie. – Ta historia jest prawdziwa. A ja mam kontakt z tamtą kobietą i chcę pomóc jej córce.

W pierwszej chwili nic się nie stało. Spokojnie wpatrywałam się w oblicze kolegi, czując jedynie iskrę współczucia. Dopiero po kilku sekundach doleciało do mnie nieprzyjemne uczucie niepokoju. Czy to dlatego, że Barty wbijał we mnie zbyt znaczący wzrok, czy to dlatego, że ostatnimi czasy wyczuliłam swoje zmysły na kwestię matki, naszło mnie głupie wrażenie, że przed chwilą usłyszałam historię swoich rodziców. Moje palce zacisnęły się na szklance tak mocno, że omal nie pękła. 

- Ty chyba nie… - wykrztusiłam, poruszając ustami jak ryba, która nie ma dostępu do wody i pragnie zapobiec uduszeniu. Zaczęłam się denerwować. Mój głos stał się wyższy. – To jest po prostu śmieszne. Moja mama nie żyje! Wiem, gdzie leży jej grób… Tata nie okłamałby mnie do tego stopnia…

- Fiono, twoja mama żyje. I jest w więzieniu. – Głos chłopaka był łagodny i miał za zadanie wprawić mnie w spokojny nastrój. To straszne, że omal mu uwierzyłam. -  Przysłała mnie do ciebie.

- Barty, jeżeli to jest żart… - Przymknęłam powieki, chcąc w ten sposób odciąć się od świata. Naiwna ze mnie istotka.

- Ja nie żartuję, przysięgam. Chcę ci tylko pomóc. – Jego oczy paliły mnie swoją determinacją. - Posłuchaj, skup się na faktach. Twój ojciec jest aurorem, tak? I walczył z Czarnym Panem podczas wojny?

- Na wojnie było wielu aurorów, to nie jest żaden argument!

- Racja. Ale nie masz całkowitej pewności, kim była twoja matka. Mówiłaś mi kiedyś, że zmarła przy porodzie i nigdy jej nie widziałaś. Czy tata pokazywał ci jakieś jej zdjęcia?

- Nie – oznajmiłam, siląc się na spokój, choć coś zimnego wlewało się do mojego serca z każdym nowym momentem tej rozmowy. – Powiedział, że spalił wszystkie tuż po jej śmierci, bo sprawiały mu zbyt duży ból. Dziwisz mu się? On ją kochał.

,,Potępiam grzechy twojej matki’’ – echo tych słów natrętnie obiło się o wnętrze mojej czaszki. Czułam na karku wilgoć potu. Nie mogłam się zdecydować, na czym skupić uwagę – na analizowaniu słów mojego kolegi czy raczej na niewybuchnięciu paniką

- A widziałaś jakieś papiery potwierdzające zgon twojej mamy? – Barty przeszedł do kolejnego pytania, tym razem używając złagodniałego tonu. Pomimo tego nie mógł ukryć zniecierpliwienia, jakby chciał już przejść do ważniejszej kwestii.

- Co to za pytanie? – oburzyłam się albo przynajmniej próbowałam zgrywać taką reakcję. W rzeczywistości byłam już trochę zmęczona tą dziwną grą, a zwłaszcza postawianiem zaprzeczeń.- Trzymam się od tej całej sprawy z daleka. W końcu ona zmarła przeze mnie.

-  Więc pewnie się ucieszysz, kiedy zrozumiesz, że ona jest cała i zdrowa. Ale wracając do tematu – rzucił chłopak szybko, kiedy już otwierałam protestująco usta, spoglądając na mnie z taką uwagą, że postanowiłam zmobilizować swój umysł do pracy. – Chyba przyznasz, że w ciągu tych siedemnastu lat zauważyłaś coś niepokojącego w zachowaniu ojca. Może jakieś niewyjaśnione słowa?

Spuściłam zmieszana wzrok i postanowiłam się przyznać.

- Tak. Raz powiedział coś, czego do tej pory nie rozumiem.

- Czyli co?

- Coś o grzechach mojej mamy. – Nagle się zreflektowałam. Chyba nie zaczęłam wierzyć w tę bajkę? - Ale to jeszcze nic nie znaczy! Każdy popełnia błędy.

- A czy gdyby chodziło o jakąś nieskomplikowaną sprawę, robiłby z tego powodu aż takie wyrzuty? – Barty odetchnął, dając niewerbalny znak, że skończył swoje przesłuchanie. Mięśnie jego twarzy wciąż się napinały, ale wydawały się nieco ułagodzone. - Fiono, musisz przyznać, że dużo rzeczy się zgadza. Wiem, że choć może coś podejrzewałaś, to nie spodziewałaś się czegoś takiego. Ja wiem, że to trudne. Ale pomyśl, po co miałbym kłamać?

- Nie wiem. Zawsze miałam cię za porządnego człowieka. – Przez moment wpatrywałam się w niego z przymrużonymi lekko oczami, jakby był jakąś trudną zagadką. W końcu pokręciłam głową. - Ale ja się mylę co do ludzi.

- Mam złożyć Wieczystą Przysięgę? No dobra, to żaden problem! Wyciągnij różdżkę i podaj mi dłoń. – Ślizgon bez wahania położył jedną rękę na stole i wyciągnął zachęcająco palce w moją stronę. W jego brązowych oczach płonął ogień uporu. - Przysięgnę, że mówię prawdę.

Patrzyłam na to z rosnącym zrezygnowaniem. Barty emanował teraz taką stanowczością i zapałem, że byłby w stanie przekonać głaz o byciu diamentem... Widocznie zrozumiał, że same słowa nie są dla mnie wystarczające. Ale uciekanie się do żelaznych zasad magicznej przysięgi? Nie chciałam się w to zagłębiać. Tata nieraz przestrzegał mnie przed zawieraniem takich obietnic, które mogły skończyć się nieszczęściem dla którejś ze stron. Sama chęć tego czynu mi wystarczyła.

Westchnęłam cicho. Chyba zaczynałam mu wierzyć, a ta świadomość nie napawała mnie już takim lękiem. Przecież od dawna pragnęłam dowiedzieć się, kim była moja matka i musiałam liczyć się z tym, że to, co odkryję, nie będzie niczym chwalebnym. A jeśli prawda była szaleństwem, chciałam być szalona.

- To jak, według ciebie, nazywa się moja mama? – Spojrzałam mu odważnie w oczy. - Chyba nie Isabelle?

- Nie. Twoją matką jest Bellatriks Black*.

 

***

* To nie jest błąd - celowo napisałam ,,Black'', a nie Lestrange. Powód tego poznacie w przyszłości ;)

 

   Jestem ostatnio spóźnialska jeśli chodzi o blogosferę. I posty, i komentarze pod Waszymi blogami pojawiają się później, niż powinny. Przepraszam za to zaniedbanie. W najbliższym czasie raczej się nie poprawię, ale... wiedzcie, że cały czas myślę o Was :)

   Rozdział wyszedł mi naprawdę spory. Włożyłam w niego sporo energii, bo jest dla mnie ważny - zresztą chyba widzicie, co tu się dzieje. Może myślicie, że odkryłam tożsamość matki Fiony za szybko. Ale postanowiłam, że nie będę bawić się w detektywa, bo nie na tym skupia się fabuła. To Barty miał odsłonić tę prawdę właśnie w tym barze i właśnie teraz. I nie martwcie się, że już nie mam więcej pomysłów - to jest dopiero początek przygód Fiony.

   Przyznam szczerze, że obawiam się Waszych opinii. Wiem, że ciśnie się Wam na usta dużo pytań - na większość z nich odpowiem w kolejnych rozdziałach.

   I, jak widać, zmieniłam szablon, a także formę estetyczną tekstu. Mam nadzieję, że tak jest lepiej.

   Trzymajcie się ;)