Rozdział 6: ,,Lubisz mnie, a ja lubię ciebie''

Jeszcze niedawno układanka mojego życia była jednolitą taflą. Teraz jednak jakiś wiatr wątpliwości zaburzył jej gładkość, a niektóre elementy przestały do siebie pasować.

Nie potrafiłam nic samodzielnie powiedzieć w kwestii swojej matki, gdyż ta umarła na wskutek nieszczęśliwych komplikacji poporodowych, które wywołane były nieprawidłowościami w jej genach. Całą wiedzę o rodzicielce czerpałam zatem z ust taty. Jako mała dziewczynka bardzo lubiłam siadać mu na kolanach i słuchać jego wypowiedzianych na głos wspomnień, dotyczących Isabelle Savage. Gromadziłam informacje na temat jej wyglądu, charakteru, zwyczajów, poglądów. Jakbym z tych wiadomości chciała poskładać w sercu obraz kobiety, którą utraciłam tak wcześnie.

Tata zawsze przedstawiał ją jako osobę miłą, śmiałą i ze specyficznym stylem bycia, który często wzbudzał w nim rozbawienie. Kiedyś wspomniał, że zdarzało jej się działać zbyt pochopnie i impulsywnie, ale jeszcze nie słyszałam, aby wyrzucał jej jakieś przewinienia. I nie mogło być to coś błahego, bowiem powagę sytuacji podkreślało wzburzenie w jego głosie i nienawistne błyski w oczach podczas naszej ostatniej konwersacji.

Pierwszy raz przedstawił ją w negatywnym świetle i coś podskórnie mi szeptało, że ten obraz Isabelle jest prawdziwszy niż poprzednie. Było to przykre odkrycie, ale równocześnie pobudzało we mnie niezrozumiane zaintrygowanie.

Musiałam odkopać prawdę.

***

Nieraz gdy spoglądałam w szklanąpowierzchnię lustra, zastanawiałam się, ile cząstek matki drzemie w moim ciele.

Dziewczyna w odbiciu miała długie, pozwijane delikatnie w czarne fale włosy. Barwnik skóry zdawał się zawieraćmleko, nadając jej bardzo jasny odcień. Spod nakrycia długich rzęs spoglądały dwa szmaragdy z źrenicą w środku. W okolicach centrum owalnej twarzy mieściłsię niewielki, zgrabny nos. Poniżej wybrzuszały się pełne wargi w kolorze rubinu.

Dziewczyna w odbiciu z pewnością nie mogła nazywać się brzydką, ale także nie należała do tych wielkich piękności, do których zaliczano takie osoby jak Debby. Rysy twarzy czarnowłosej zdradzały nieschematyczną urodę, po kątach krył się jakiś blask – pamiątka po genach matki.

Dziewczyna w odbiciu marszczyła niespokojnie ciemne brwi, a jej oczy skanowały własną twarz w poszukiwaniu odpowiedzi, jak bardzo upodobniła się do zmarłej rodzicielki.

Mój wygląd można zaliczyć do szuflady wskazówek, mogących pomóc mi odszukanie Isabelli Savage. Wiedziałam,że bez rozwiązania tej sprawy już nigdy nie doznam pełni spokoju.

***

4 października
 

Każdy Krukon wiedział, że biblioteka to skarbiec wiedzy. W jej wnętrzu miałam nadzieję znaleźć cenne odpowiedzi lub choć wyszukać wskazówki.

Najpierw ściągnęłam z półki tom, który zawierał drzewa genealogiczne rozgałęzionych rodów czarodziejskich. Niestety nie znałam statusu krwi mojej matki – aż dziw, że nigdy o niego nie zapytałam. Może była córką mugoli, a może potomkinią arystokratów? Tata nie raczył mi rozjaśnić sprawy jej pochodzenia. W każdym razie genealogiczna książka okazała się niepomocna, więc zamknęłam ją z głośnym hukiem.

Szukałam dalej, prześwietlając oczami tytuły ksiąg, kartkując wybrane lektury i przedzierając się przez warstwy kurzu. Za każdym razem jednak wyciągnięty tom lądował z powrotem na półce w towarzystwie mojego zirytowanego westchnięcia.

Postanowiłam przejrzeć krąg starych gazet, które mogły kryć w sobie istotne wydarzenia, powiązane z moją rodziną.Niestety i tutaj moje nadzieje skazane były na śmierć. Magazyny z dawnych lat milczały na hasło Savage.

Denerwowało mnie, że kolejną rzeczą, której o matce nie wiedziałam, było jej nazwisko panieńskie. Przeglądając pamięć pod kątem fałszywości ojca, widziałam wyraźnie, że celowo nigdy nie zdradzał mi informacji, pozwalających na namierzenie jej na arenie niedomowej. Ponoć pracowała w sklepie na Pokątnej, ale jak mogłam oprzeć to na dowodzie? Skąd pewność, że otaczające ją w opowieściach taty cechy charakteru były prawdą?

A może nawet nie nazywała się Isabelle?

W pewnej chwili zdałam sobie sprawę, że gniotę w dłoniach kawałek gazety, wyobrażając sobie, że papier zamienił się w szyję ojca. Po raz kolejny w tym tygodniu zalała mnie fala gniewu – tym razem wywołana zachowaniem taty. Obdarzyłam go bezgranicznym zaufaniem, połykałam każde jego słowo na temat matki, pozwalałam mu wyprowadzić się w pole nieprawdy. A tymczasem on najzwyczajniej w świecie zatapiał mnie w słodkim kłamstwie. Nie zamierzałam jednak utonąć w tej ohydnej konsystencji. Nie porzucę poszukiwań drogi na właściwą powierzchnię.

Wlepiałam oczy w kolejną lekturę, w której chciałam znaleźć ziarnko pomocy. Wokół mnie rozrastała się ciemność, a moją głowę kuło zmęczenie, lecz ja wciąż zachowywałam w sobie płomień uporu. I nagle poczułam czyjś oddech na zdrętwiałym karku.

- Widzę, że rozsmakowałaś się w gazetach– odezwał się Bradley z nutą rozbawienia. Pośpiesznie odwróciłam głowę; z mojej twarzy wyparowało znużenie, ustępując miejsca uśmiechowi. Chłopak jeszcze bardziej pochylił się nade mną, aby móc dostrzec datę leżącego na stole czasopisma. – I to w starych gazetach.

- Chciałam tylko coś sprawdzić – mruknęłam niewinnie, powolnym ruchem zamykając magazyn. Wątpiłam w to, aby Gryfon domyślił się celu moich poszukiwań, lecz wolałam, aby nie wmieszał siędo tej sprawy. Musiałam ją rozwikłać sama.

- Całe popołudnie? – Bradley spoglądnął na mnie swoim charakterystycznym wzorkiem, przepełnionym drobinkami zaciekawienia, który mnożył promieniujące od niego fale uroku. Chłopak nie zadał sobie trudu zmiany pozycji, a więc jego ciało było bardzo blisko mojego. Byłam świadoma, że wczorajszy wieczór zamknął niedopowiedziane rozdziały i przeniósł naszą znajomość na głębszy, czystszy, cieplejszy poziom, a jednak uparte serce wciąż szybko kołatało mi w piersi, domagając się poczucia jego ust.

Zamrugałam, chcąc wrócić do chwili rzeczywistej, w której to znajdowaliśmy się w bibliotece, a świat za oknami już pokrywała ciemność nocy.

- Tak już się dzieje, jak mnie coś pochłonie – wywinęłam się z kleszczy jego pytania, mając nadzieję, że chłopak nie będzie domagał się większej ilości informacji.

Bradley posłał mi uśmiech, który zaraz się załamał i zsunął z jego warg. Słyszałam, że blondyn w szybszym tempie wciąga powietrze do nosa. Jego brwi się lekko zmarszczyły.

Zdałam sobie sprawę, że z mojej twarzy zsunęło się odzienie opanowania, obnażając pragnienie, które musiało zdradziecko błyszczeć mi w oczach i zagęszczać atmosferę pomiędzy nami.

- Przepraszam – szepnął Gryfon jako pierwszy z nutą zażenowania, którą jednak wymierzył ku sobie. Zaraz się wyprostował i odsunął ode mnie. Kilkucalowa odległość pomiędzy naszymi ciałami zdawała mi się ziać chłodem i pustką. W świetle płomienia świecy widziałam, że twarz chłopaka wyraża niepewność i poczucie winy. W tym momencie nasze relacje zamarzły w napięciu.

Dziwne. Zrobiłam jeden krok, a ten już mógł zachwiać szalę naszej przyjaźni.

Byłam na siebie zła, że dałam się ponieść transowi jego bliskości. Jeżeli chciałam podtrzymać tę znajomość,musiałam zakopać swoje uczucie, choć to wcale nie zapowiadało się łatwo.

Ale z drugiej strony…wczoraj przemówiłam do niego ze szczerością. Przytulając mnie, Bradley musiał liczyćsię z tym, że moje zakochanie jeszcze nie zostało zgaszone.

Opuściłam wzrok na drewniany stół. Byłam pewna, że zdobią mnie rumieńce.

- To ja przepraszam…

Co ja sobie myślałam? Jak miałam przyjaźnić się z Gryfonem, skoro nie potrafiłam wykorzenić z siebie ognia pragnienia? Teraz niezręczność i napięcie między nami tylko poszerzą swoją płachtę.

- Nie szkodzi. Zapomniałem tylko,że… - Oczy chłopaka zsunęły się na chwilę z mojej postaci. W jego głosie słyszałam nutki zmartwienia, jakby chciał mnie pocieszyć, a równocześnie nie wiedział jak. Zagryzłam nerwowo wargę. – Chcę, abyś wiedziała, że to nic nie zmienia.

- TO nazywa się uczuciem i jest przeszkodą – stwierdziłam z niezwykłą dla mnie prostolinijnością. Z mojej twarzy nie błyskał gniew, lecz żal.

- Powinniśmy się unikać? – zapytał. Otworzyłam usta, lecz blondyn kontynuował swoją wypowiedź z iskrą w spojrzeniu.– Nie wydaje mi się to sensowne. Lubisz mnie, a ja lubię ciebie. Fiona, nie ma w tym nic złego.

Kochałam go za tę delikatność i empatię, którą chciał mnie owinąć, ale ja nie byłam dzieckiem – dostrzegałam ponurą prawdę.

- Naprawdę tak myślisz? Wiem, że jesteś dobrym chłopakiem i nie chcesz mnie zranić, ale proszę, skończ z kłamstwami. – Przez moją wypowiedź przebił się kawałek goryczy.

Bradley przez chwilę zaciskał między wargami milczenie. Jego niebieskie oczy uważnie mnie skanowały, jakby cośoceniając.

- Dobrze, chcesz zrobić wymianę szczerości? Ty już od siebie coś dałaś, teraz pora na mnie. – Niespodziewanie wziął pobliskie krzesło i dosunął je do mojego, aby móc siedzieć naprzeciwko mnie z lekko rozkraczonymi kolanami i splecionymi dłońmi. Jego postawa świadczyła o zdenerwowaniu, ale również i o skupieniu. Musiałam przyznać, że był teraz bardzo męski. – Przez większość ludzi jestem mylnie postrzegany. Mój wygląd i zamiłowanie do Quidditcha już czynią ze mnie gwiazdę szkoły, do której wzdychają płytkie dziewczyny. Przez całą piątą klasę musiałem się męczyć z tymi nachalnymi pannami, palić ich listy miłosne i uważać, aby nie napić się podanej podstępem amortencji. Kumple z Gryffinodru znali prawdziwego mnie, ale chłopcy z innych domów? Byłem traktowany przez nich jak laluś, jak drugi Lockhart…Męczył mnie ten absurd. I wtedy poznałem was – ciebie i Debby.

- McGonagall kazała nam usiąść razem na transmutacji – przypomniałam ostrożnym tonem, bojąc się dodać jakikolwiek komentarz, aby nie zaburzyć naszej rozmowy.

Bradley skinął głową, nie zmieniając zaciętego wyrazu twarzy.

- Od razu poczułem do ciebie sympatię, bo nie chichotałaś w mojej obecności, traktowałaś mnie po prostu uprzejmie, a w dodatku miałaś ładny uśmiech.

- Mówiąc szczerze, wprawiałeś mnie w lekkie zakłopotanie – uściśliłam, walcząc, aby nie opuścić wzorku. Pamiętałam swoje uczucie skrępowania, kiedy profesorka przesadziła mnie do jednego z najpopularniejszych chłopaków w szkole.

- Ale nie podkochiwałaś się we mnie?

- Nie – odparłam szczerze. Wtedy jeszcze nie byłam niewolnicą miłości, bo uczucie obudziła we mnie nie uroda Gryfona, a jego charakter, który poznałam podczas wspólnych zajęć. – Jeszcze nie.

- No właśnie. Nie wiem, jak to wyjaśnić, ale przy tobie czułem taki…spokój, odprężenie. Jakbyś odgradzała mnie od tego jazgotu ,,fanek’’. Postanowiłem się z tobą bliżej zapoznać. – Mięśnie twarzy chłopaka wyraźnie się napięły, a oczy wtapiały się we mnie dogłębnie.- Prawdę mówiąc był czas, kiedy coś do ciebie czułem.

- Naprawdę? – Omal się nie zachłysnęłam swoim pytaniem; moje serce zaczęło głośno dudnić, a oczy mrugać ze zdezorientowaniem.

- Tak. Zauroczyłaś mnie sobą. – Uśmiechnąłsię lekko, ostrożnie. - Dopiero potem zrozumiałem, że jesteś mi bliska jedynie jako przyjaciółka.

- Wtedy pewnie poznałeś Debby –zauważyłam, starając się ukryć złośliwy ton.

- Jeśli chodzi o Debby to odniosłem mylne pierwsze wrażenie. Tolerowałem ją i rozmawiałem z nią, bo była twoją przyjaciółką, jednak uważałem, że jest zbyt beztroska i…płytka. – Blondyn przewrócił oczami na wspomnienie swojej pomyłki.

- Ale teraz już tak nie sądzisz – uzupełniłam z nutką prośby o wyjaśnienie.

- Nie. Na zmianę mojego zdania wpłynęły głównie jej listy. Przez wakacje korespondowaliśmy ze sobą. Ona zaczęła. W pewien lipcowy dzień sowa przyniosła mi wiadomość od niej. Nic prowokującego – dodał szybko, widząc jak marszczę z powątpieniem brwi. - Pytała się o moje samopoczucie i plany na najbliższe dni. Potem przeszliśmy na kilka innych tematów. Zaskoczyła mnie dojrzałość i humor w jej słowach. Złapałem sięna tym, że czekam z niecierpliwością na jej odpowiedzi, a gdy ją zobaczyłem we wrześniu…- Przez jego tęczówki przeszło rozmarzenie, jednak ze względu na moje uczucia chłopak prędko się otrząsnął i znów nabrał powagi. - Ale to są szczegóły, które nie mają teraz znaczenia. Przecież wiesz, że się w niej zakochałem.

- A nie przeszkadzało ci, że Debby jest typem flirciarki? – przerwałam nieco wyższym głosem, niż zamierzałam. Ale to pytanie od dawna chciałam wykrzyczeć w twarz Gryfona, licząc, że go obudzi ze amoku, który podstępem zesłała na niego panna Kidam.

- Przez długi czas przeszkadzało. Nie byłem ślepy i widziałem, że ta dziewczyna nie traktuje chłopaków na poważnie. Ale podczas rozmów listowych poznałem ją lepiej i zrozumiałem, że sięzmieniła. Może ty nie starałaś się tego zauważyć, jednakże ja stwierdziłem, że to już nie jest ta sama osoba, którą interesowały jedynie podrywy i ładny wygląd. Ona dojrzała, Fiono. Ufam jej i wiem, że nasz związek to coś więcej, niżtylko przelotna przygoda – wyznał z błyskiem w oczach, który potwierdzał jego uczucie do Debby. Kiwnęłam lekko głową na znak zrozumienia, a on zrobił łagodnąminę. - Zmierzam jednak do tego, że choć nie czuję do ciebie tego samego, to jednak jesteś jedną z tych osób w moim życiu, które cenię i których nie chcę stracić. Można powiedzieć, że działasz na mnie kojąco.

- Ty na mnie również – wyznałam, uśmiechając się delikatnie i wspominając smak związanych z nim momentów. Potrafił wypełnić moje serce jakąś lekkością.

- No widzisz. Potrzebujemy siebie nawzajem – mrugnął do mnie, lekko się rozluźniając.

- Zgadzam się z tym, ale Bradley’u…czy tobie nie przeszkadza moje zachowanie? – Moja mina przybrała barwę poczucia winy. - Przecież to musi być uciążliwe. Teraz jestem jak jedna z tych natrętnych dziewczyn.

- Nie sądzę – zapewnił z uderzającą mocą, która wyrwała z mojej piersi westchnienie.

- Ale musisz się liczyć z tym, że ja nie wszystko widzę tylko w przyjacielskich barwach.

Zobaczyłam, że blondyn wykonuje nagły ruch w moją stronę, a potem chwyta moje ręce w swoje dłonie. Ten gest nie był jednak szyderczy czy niepokojący. Przeciwnie, drzemała w nim delikatność i zaufanie. Niebieskie oczy spoglądały czule w moje zielone; usta chłopaka rozciągnęły się we figlarnym uśmiechu; wokół nas utworzyła się niezwykła bańka połączenia.

- Zaryzykuję – oświadczył, na co ja również przybrałam ciepły uśmiech.

Zrozumiałam, że łączy nas i zawsze już będzie łączyło, coś niezwykłego.

***

Jeszcze trochę, kochani, musicie pomęczyć się ze słodkimi scenami pomiędzy Fioną, a Bradley’em. Ja osobiście lubię o nich pisać, ale wydaje mi się, że niektórych z Was to może już męczyć.Jak mówiłam – jeszcze ze dwa rozdziały, skupiające się na relacjach naszych bohaterów, a potem przechodzę do akcji właściwej. Mam nadzieję, że zrozumiecie, iż początki opowiadania czasem muszą toczyć się wolno i dokładnie, aby następnie nabrać tempa.

Przy okazji przepraszam Was za taką długąnieobecność na tym blogu. Sama nie wiem, co mnie tak blokowało przed opublikowaniem rozdziału. Teraz nie ma zmiłuj się, notki będą w odstępach dwóch tygodni! Muszę się z tego wywiązać.

Przesyłam pozdrowienia. Nie wiem jak Wy, ale ja już czekam na ciepłe, wiosenne dni z utęsknieniem ;)